فردا که خدمت استاد اخلاقشان سیدعلی آقا قاضی می‌رسند، استاد بی مقدمه می‌فرمایند: موقع تلاوت قرآن خوب نیست انسان به بالش تکیه دهد!
تا چانه رفته‌ای زیر کرسی و قران می‌خوانی!
آیت‌الله محمدتقی آملی نقل می‌کند: من در بحث فقه آیت‌الله سید علی قاضی شرکت می‌کردم روزی از ایشان پرسیدم ما می‌خوانیم و می‌شنویم که عده‌ای هنگام تلاوت قرآن، آفاق پیش رویشان باز می‌شود و غیب و اسرار برای آنها تجلی می‌یابد در حالی که ما قرآن می‌خوانیم و چنین اثری نمی‌بینیم. علت چیست؟ مرحوم قاضی مدتی به چهره من نظر کرد و سپس فرمود: بلی آنها قرآن کریم را تلاوت می‌کنند با شرایط ویژه، رو به قبله، در نهایت ادب و احترام و با تمام وجود به آنچه تلاوت می‌کنند توجه دارند و می‌فهمند جلوی چه کسی و چه چیز با عظمتی هستند.
اما شما قرآن را تلاوت می‌کنید در حالی که تا چانه‌ات زیر کرسی رفته‌ای و قرآن را روی زمین می‌گذاری و در آن می‌نگری! آیت‌الله محمدتقی آملی می‌گفت: بلی من برخی اوقات همین طور قرآن می‌خواندم و زیاد به قرائت می‌پرداختم. بعد از این ماجرا با تمام وجود به سوی آیت‌الله قاضی شتافتم و ملازم جلسه‌هایش شدم.
