اما ناگهان همه معادلات به هم خورد! تیم کشورمان به سبک ادوار گذشته جام جهانی در بازی سوم ضعیف‌ترین نمایش ممکن را به اجرا گذاشت و با نتیجه ۳ بر یک به «بوسنی» باخت تا تلاش لیونل مسی، و یارانش برای شکست دادن نیجریه بی‌اثر شود! شکست برابر بوسنی یک گام به عقب است از آن روحیه جنگندگی در بازی با آرژانتین! تا ایران وداع تلخی با جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل داشته باشد.
آنهایی که احساسی‌تر هستند حالا همه را به چالش کشیده و در نقد فوتبال ایران سپیدی‌های کاغذ را به سیاهی تبدیل می‌کنند، همان‌هایی که بعد از بازی با آرژانتین، تیم کشورمان در حد یک مدعی قهرمانی جام جهانی بالا کشیده بودند! این وسط کسانی هم هستند که معتقدند واقعیت با ایده‌آل متفاوت است و اندازه‌های فوتبال ما هم همین بود و شاید اگر «کی‌روش» بالای سر این تیم بدون تدارکات نبود برابر نیجریه و آرژانتین هم کیسه بوکس می‌شدیم. ما هم چنین اعتقادی داریم. چند روزی خواسته یا ناخواسته یک واقعیت را فراموش کردیم که صعود ایران به مرحله بعدی یک مدینه فاضله است و این آرزوی پرشکوه شاید تا زمان پیری اطفال، نوه‌ها و نبیره‌های ما و شما هم برآورد نشود!
یقین بدانید که اگر بخواهیم با این مدیریت و بودجه اندک به طی طریق بپردازیم، شاید جام جهانی بعد را اصلاً از دست بدهیم یا اینکه مثل دومین دوره به مدد بخت و اقبال و البته دفاع مطلق صعود کنیم!
آری، در مورد ورزش شاید صعود به تورنمنتی بزرگ مثل جام جهانی استثناء وجود داشته باشد، اما از آن به بعد دیگر نمی‌شود واقعیت را نادیده گرفت یا فدای ایده‌آل کرد. ایده‌آلی که ما نه برایش زحمت کشیدیم، نه عرق ریختیم و نه حتی تدارک کافی و وافی دیدیم. قدرمسلم در این زمینه ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها به مراتب از ما جلوترند. مربی دارند، بودجه دارند، امکانات دارند، بازی تدارکاتی خوب دارند، اما باز هم حذف می‌شوند. حالا ما چه ادعایی می‌توانیم با این دستمایه‌های موجود یعنی مدیریت ضعیف، امکانات و بودجه محدود و حتی نیروی انسانی ناکافی ! می‌خواهیم بر رویا‌ها لباس واقعیت بپوشانیم؟
با کمال عذرخواهی از همه خوانندگان و حتی منتقدان کنونی باید بگوییم برخی ابراز عقیده‌ها هم تکراری و نخ‌نما شده و از حوصله همه خارج است. واقعیت فوتبال ما همین است که مقابل «بوسنی» دیدیم و بس!
