روزی نیست که اهالی فوتبال به جان یکدیگر نیفتند و درگیری‌ها میان مربیان، بازیکنان، داوران و... به اوج خود رسیده است. این در حالی است که فوتبال و ورزش باید مولد اخلاق و فرهنگ در جام باشند اما همچنان در بیراهه‌ها و کج‌راهه‌ها اسیریم.
در روزمرگی‌ها، تکرار مکررات، دعواهای بی دلیل و تهمت و افترا داریم وقت تلف می‌کنیم و فقط به اسم فوتبال چسبیده‌ایم. در حال حاضر فوتبال ایران دچار این مشکل اساسی و بنیادی است و باید برای خروج از این حالت فکری کرد. وقتی این بداخلاقی‌ها را با مسئولین امردر میان می‌گذاریم آنها نتیجه‌گیری، پول زیادی و... را عامل اصلی می‌دانند و هیچ یک زیر بار وظیفه خود نمی‌رود.
به عنوان مثال به فلان مدیر باشگاه که به بهمان بازیکن خود که با رندی و تا حدودی ناجوانمردی باعث اخراج بازیکن حریف شده، پاداش ویژه می‌دهد، دیگر چه می‌توان گفت و چه چیزی نوشت!؟
کسی که دلش برای مسائل فرهنگی و اخلاقی می‌تپد، می‌داند این رفتارها چه ضربه سختی بر پیکر ورزش می‌زند و چگونه روح آن را آزرده می‌کند. از سوی دیگر باشگاههای ایرانی هیچ فکری برای مسائل فرهنگی نکرده و صرفاً پسوند یا پیشوند آن را یدک می‌کشند و چنانچه این روند ادامه یابد آنگاه شاهد روزهای بدتر از این نیز خواهیم بود. در واقع سقوط اخلاق در فوتبال ایران تبعات تلخی در بردارد که ترکش آن به همه ما اصابت خواهد کرد.
