هفتاد و هشتمین دربی همیشه حساس تهران هم با نتیجه مساوی بدون گل به پایان رسید تا رکورد دوست نداشتنی 360 دقیقه «گل نزدن» در رویارویی این دو تیم به ثبت برسد!
شاهین تهرانی- هفتاد و هشتمین دربی همیشه حساس تهران هم با نتیجه مساوی بدون گل به پایان رسید تا رکورد دوست نداشتنی 360 دقیقه «گل نزدن» در رویارویی این دو تیم به ثبت برسد! رکوردی که هیچ یک از هواداران دو تیم و نیز هواداران واقعی فوتبال ایران از به ثبت رسیدن این رکورد شاد نیستند!که گل و یا بدتر از آن بدون گل شدن دیدارهای حساس فوتبال در جهان اتفاقی غیرعادی و عجیب و غریب نیست، اما وقتی تعداد این تساویهای متوالی به عدد «4» می‌رسد، کمی نگرانی گریبان ما را می‌گیرد که نکند فوتبال کشورمان که تبلور آن در حساس‌ترین و جدی‌ترین مسابقه فوتبال باشگاههای ایران رخ عیان می‌کند! از گل زدن عاجز شده است! وقتی تعداد تساوی‌ها از حد متعارف خود خارج می‌شود و متاسفانه در سالهای اخیر و بازیهای جدید دو تیم از گل زدن هم خبری نیست، چرا نباید به تماشاگران حق داد که قید حضور در ورزشگاه را بزند!؟ در چنین شرایط عجیب چرا نباید به ذهن هواداران دو تیم تئوری مسخره و صد البته اتشباه «مساویهای فرمایشی» خطور کند!؟پرسپولیس و استقلال در «دربی 78» در حضور نزدیک به «90»هزار تماشاگر باز هم مساوی کرد! باز هم مساوی بدون گل! این همه تماشاگر مشتاق و پرشور با حس «مغبون شدگی» ورزشگاه را ترک کردند! و طبعاً به خودشان نهیب زدندکه دیگر برای تماشای دربی به ورزشگاه نیایند! اما بدون شک همین تماشاگران در دربی‌های بعدی هم در ورزشگاه بزرگ آزادی حاضر خواهند شد و بدون توجه به سرما و گرما و شرایط جوی تیم مورد علاقه خود را تشویق می‌کنند، اما آیا حق این هوادار حقیقی و وفادار تماشای بازیهای ضعیف و احتیاط‌آمیز است!؟نیمه نخست دربی 78 آن قدر بدون هیجان و کم تحرک بود که تماشاگران اگر امیدی به نیمه دوم نداشتند، بدون «فوت وقت» ورزشگاه آزادی را ترک می‌کردند. گرچه اوضاع در وقت دوم به همین منوال ادامه یافت و حملات پراکنده پرسپولیس توانست کمی رنگ و بوی بهتری به بازی ببخشد، اما حتی این حملات بدون هدف هم نتوانست کاری کند هیچان و تحر ک در میدان حکمفرما شود و در نهایت باز هم همان نتیجه دوست نداشتنی تساوی بدون گل«صفر – صفر» رقم خورد!تساویهای مکرر و پیاپی پرسپولیس و استقلال و عدم تحرک و هیجان دیدار این دو تیم فقط به معنای بی احترامی به تماشاگران نیست، بلکه تبعاتی به مراتب فراتر از آن دارد. برای فرار از این مخمصه باید در وهله اول ترس و احتیاط را از دل مربیان و بازیکنان این دو تیم بیرون کرد تا آنان بتوانند کیفیتی برابر با آن چه که دارند را ارائه دهند. برای این معضل باید هر چه سریعتر راهی اندیشید، راهی که زعمای قوم فدراسیون نشینان و سازمان لیگ می‌توانند ما را از این بن بست خودساخته رهایی دهند!
