مربیان دلسوز و زحمتکشی که با خون‌دل فراوان و رایگان در سالن‌های کشتی شهرهای کوچک پا به پای شاگردان خود عرق می‌ریزند ولی زمانی‌که پای پول وسط می‌آید باید خانه‌نشین شوند، هیهات!
امید توکلی- تاکنون با خود فکر کرده‌اید که چرا تیم‌های مازندرانی لیگ برتر کشتی آزاد به‌جای استفاده از مربیان بومی از مربیان تهرانی استفاده می‌کنند؟!مسابقات لیگ برتر کشتی آزاد در حالی به‌پایان رسید که در فینال این رقابت‌ها شاهد انواع و اقسام بی‌اخلاقی‌ها بودیم و بارها افسوس خوردیم که چرا کشتی به این حال و روز افتاده است!از سوی دیگر در لیگ برتر امسال خبری از تیم‌های تهرانی، کرمانشاهی، همدانی و... نبود و فقط سه استان مازندران، اصفهان و خراسان با تیم‌های خود در این مسابقات شرکت جستند که جای بسی تأسف داشت! به عبارت بهتر با توجه به گستره لیگ امسال نمی‌توان آن را لیگی سراسری نام نهاد و...اما این همه درد و مشکلات لیگ برتر کشتی آزاد سال‌جاری نبود. کافی است پای درددل تنی چند از مربیان مازندرانی و خراسانی بنشینید تا عمق فاجعه را دریابید!مازندران که یک استان کشتی‌خیز به‌شمار می‌رود و تا به حال قهرمانان سرشناسی همچون: امامعلی حبیبی، عبدالله موحد، رضا سوخته‌سرایی، مجید ترکان، عسگری‌محمدیان، عباس حاج‌کناری، مهدی حاجی‌زاده، رضا یزدانی و... را تحویل جامعه کشتی و ورزش کشورمان داده، باید تیم‌های خود را به مربیان غیربومی و تهرانی بسپارد؟!همچنین کار استان کشتی‌خیز خراسان که پهلوان احد وفاداری‌ها، شوروندی‌ها، توکل‌ها، خادم‌ها و... را به کشتی ایران و جهان معرفی کرده باید به جایی برسد که برای هدایت تیم‌های خود دست به دامان مربیان تهرانی شود؟!این در حالی است که زحمات استعدادیابی و پرورش جوانان مازنی و خراسانی بر عهده مربیان بومی این استان‌ها بوده است. مربیان دلسوز و زحمتکشی که با خون‌دل فراوان و رایگان در سالن‌های کشتی شهرهای کوچک پا به پای شاگردان خود عرق می‌ریزند ولی زمانی‌که پای پول وسط می‌آید باید خانه‌نشین شوند، هیهات!عجبا تیم بدون امکانات و بی‌پول شهدای ساری به عسگری‌محمدیان مازندرانی می‌رسد و تیم‌های پولدار به آقابالاسرهایی که فقط ادعا دارند و می‌توانند در عرض چند دقیقه یک مسابقه زنده تلویزیونی را به جنجال بکشند.روی سخن ما با وزارت ورزش و جوانان، فدراسیون کشتی و اسپانسرهاست که به جای حمایت از مربیان قدر ندیده بومی در استان‌های کشتی‌خیز، سرکیسه را برای مربیان غیربومی شل می‌کنند و موجبات دلسردی سازندگان واقعی کشتی را فراهم می‌آورند! این همه کم‌لطفی برای چیست!؟به راستی آینده کشتی با این رفتارها به کجا کشیده می‌شود؟ آیا با ادامه این روند و بی‌توجهی به مربیان بومی، دیگر انگیزه‌ای برای مربیان زحمتکش نظیر محمود اسماعیل‌پورها، قدیر نخودچی‌ها و... باقی خواهد ماند؟خوشحال می‌شویم اگر دوستان بتوانند پاسخی برای این پرسش‌ها بیابند.
