در آن مقطع نوشتیم که شاید بزرگ‌ترین ضعف ورزش و کشتی ایران در دیپلماسی ورزشی و ناتوانی در تصاحب کرسی‌های بین‌المللی باشد و ناکامی امیررضا خادم قهرمان سابق جهان و المپیک در راهیابی به جمع اعضای هیئت رئیسه فدراسیون جهانی کشتی (فیلا) شاهدی بر این ادعا است.
نکته دردآور انتخاب نماینده کشور قطر به عنوان عضو هیئت رئیسه فیلا آن هم در شرایطی بود که این کشور کوچک حتی یک مدال برنز هم در مسابقات جهانی و آسیایی نداشته و ندارد.
این کلام به خوبی نشان می‌دهد که کشور کشتی‌خیز ایران چقدر در دیپلماسی ورزشی ضعیف است. مگر امیررضا خادم فردی گمنام و ناشناخته است؟ آیا او از لحاظ شهرت و اعتبار از نماینده کشور کوچک قطر چیزی کم دارد؟
به طور قطع نه؛ اما چه می‌شود که «امیررضا خادم» در لندن فقط 6 رأی کسب می‌کند و همین قهرمان سر‌شناس ایران به تازگی و در تاشکند هم نمی‌تواند به هیئت رئیسه فدراسیون جهانی کشتی راه یابد؟
شاید دلایل بی‌شماری بتوان ردیف کرد از جمله دوری و فاصله گرفتن امیررضا خادم از کشتی روز ایران و جهان و متمایل شدن به سمت سیاست و حتی برخی نامه‌نگاری‌ها از داخل کشور برای ناکامی نماینده ایران!
اما به اعتقاد ما عامل اصلی همان عدم رایزنی با مسئولین فدراسیون جهانی کشتی و نمایندگان سایر کشور‌ها در رأی‌گیری اخیر بود. شاید هم کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان حمایت مالی کافی را از امیررضا خادم» به عمل نیاوردند تا قطر و مراکش به جای ایران به فدراسیون جهانی کشتی راه پیدا کنند.
متأسفانه تاوان این عدم درک از دیپلماسی ورزشی را نه تنها امیررضاخادم بلکه همه ورزش ایران پرداخته و خواهد پرداخت. ما کماکان چوب بی‌برنامگی و عدم حمایت از نمایندگان خود در انتخابات ورزشی برون مرزی را می‌خوریم و نمی‌دانیم تا چه زمانی باید این ناکامی‌ها ادامه داشته باشد؟
شاید هم مسئولان ما هنوز درک درستی از اهمیت کرسی‌های بین‌المللی و اعتبار ورزش و قهرمانان خود ندارند که این چنین امثال خادم را به مسلخ می‌فرستند و... در اینجاست که پی می‌بریم چرا ورزش ایران با این پتانسیل بالا در جا می‌زند و نمی‌تواند رشد پرشتابی داشته باشد. اینطور نیست؟
