نفیسه زارعی- هرچه زمان با سرعت بیشتری به خرداد ۹۲ نزدیک‌تر می‌شود و در اثنای این زمان‌ها و گیرودار آنچه که در این ماه‌های باقی‌مانده می‌توان از آن تحت عنوان اظهار وجود و رقابت زودهنگام برخی از افراد و گروه‌ها یاد کرد، وعده وعید‌ها با محوریت به‌دست‌گیری ذائقه برای رأی آوری بیش از بیش خود را نشان می‌دهد که دست گذاشتن بر روی محورهایی است که بیشتر نسل جوان و زنان بر آن توجه و تمرکز دارند، البته این امر به انتخابات آتی ریاست جمهوری ایران منحصر نمی‌شود بلکه در ادوار قبل نیز ما شاهد این مهم بوده‌ایم به طور مثال تشکیل گروه دختران فیروزه‌ای توسط طیف اصلاح‌طلب و فعالیت آنان در انتخابات، استفاده ابزاری و معکوس از ماجرای گشت ارشاد برای جذب آرای عده‌ای خاص از زنان و فعالیت‌ها، شعار‌ها و وعده وعیدهایی که در این مسیر از جانب کاندیدا و یا گروه وابسته مطرح می‌گردد بخشی از پروژه‌ای است که می‌توان از آن تحت‌عنوان مدیریت رأی یاد کرد؛ زیرا میزان و شدت تأثیرگذاری زنان بر جریانات سیاسی و اجتماعی امری غیرقابل‌انکار است و زنان از طریق مدیریت درون خانوادگی به جهت بعد عاطفی و روانی بر مقوله تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی حاکمیت به صورت مستقیم و غیرمستقیم نقش مستقیمی دارند و به همین دلیل است که تمرکز بسیاری از جریانات سیاسی برای رأی آوری بر مسئله حقوق زنان متمرکز می‌شود و بی‌شک می‌توان در جریان انتخابات آینده ریاست جمهوری این مهم را به عینه مشاهده کرد، البته در هفته‌ای که گذشت فردی که صراحتاً حضور خود را در انتخابات یازدهم اعلام داشته است اولین گام را در این زمینه برداشته خسرو نصیری‌‌زاده دبیرکل مجمع متخصصین ایران ضمن این اعلام حضور دغدغه اصلی خود را یکی از مسائلی ذکر کرده که تنها برداشت از آن، استفاده ابزاری از حوزه زنان است. وی با اشاره به مسئله تفکیک جنسیتی در دانشگاه‌ها گفت: معتقدم دختران و پسران باید رابطه آزاد و مشروع داشته باشند و دوست شرعی یکدیگر باشند. حجاب مدنظر من، حداقلی است و نیروی انتظامی نباید در این زمینه دخالت کند.
اما آیا به حقیقت چنین ادعایی بی‌شباهت به یک وعده کاذب و پوشالی نیست؟ گذشته از تفکر بر روی این امر یادآوری حدود شرعی روابط بین زنان و مردان در شرع مقدس اسلام و لزوم التزام به اصل حجاب در قانون اساسی وهمچنین تأکیدات رهبر فقید انقلاب اسلامی امام خمینی (ره) و بعد از ایشان امام خامنه‌ای بر این مقوله نشانه اهمیت این مسئله است و بیانگر این حقیقت است که هرچند افرادی در خارج از مرزهای ایران اسلامی و به تبع آنان گروهی نیز در داخل ندای حذف تدریجی حجاب و آزادی روابط را سر می‌دهند اما تجربه و عمل بر آنچه در بالا ذکر گردید موجب تداوم و قوام نظام و از همه مهم‌تر حفظ هویت حقیقی زن در جامعه می‌شود. حال ممکن است در مقطعی به دلیل وجود طرح‌های ضدحجاب نظیر ورود زنانی با پوشش نامتعارف به عنوان لیدرهای هنجارشکن در خیابان‌ها نیروی انتظامی در راستای تحقق این امر و مقابله با این ناهنجاری‌های اجتماعی وارد عمل می‌شود و در برهه‌ای نیز اقدامات فرهنگی هرچند زود گذر انجام پذیرفته اما هرگز نظام در برخورد با آنانی که از روی غفلت مرتکب جرم بی‌حجابی شده‌اند، برخورد غیرمتعارف نداشته است و به جهت اخلاقی دادن وعده‌هایی که از اصل هویت حقیقی ندارد، صحیح به نظر نمی‌آید.
اما آنچه بیش از هر چیز ذهن را به خود معطوف می‌دارد این است که آیا تنها دغدغه امروز کشور تعیین حدود و برنامه و مانور بر روی برقراری روابطی است که عموماً نه تنها مفید نیست بلکه در نهایت منجر به خسران برای طرفین می‌شود؟ این در حالی است که بعد از جریانات فتنه ۸۸ بر دوست و دشمن اثبات شد مردم مسلمان ایران برای حفظ عقاید مذهبی خود مقتدرانه ایستاده‌اند و با بصیرتی که هر روز بیش از روزهای قبل در تمام آحاد ملت مشاهده می‌گردد از آنچه به خاطر آن تاکنون ایستادگی کرده‌اند کوتاه نخواهند آمد.