اما این روز‌ها ساپورت پوش‌هایی که به فراخور فصل، رنگ و مدلشان هم تغییر کرده است، در حرکت بسیار خزنده‌ای که اولین بار از شبکه فارسی زبان من و تو شروع شد.
این الگوی تازه را وارد خیابان‌ها کردند حالا کمتر زن بدپوشی است که ساپورت انتخاب اولش نباشد و از آن سمت من و تو هم ۳۶۵ روز سال قبل را به اضافه این دو ماه اخیر تلاش کرده تا تابستانی بدپوشش را برای دختران و زنان ایرانی به ارمغان بیاورد، این در حالی است که در این مدت متاسفانه هیچ سازمان و یا نهاد فرهنگی و اجرایی سعی نکرده است تا محصول و فرهنگ جایگزینی را برای بدپوشی جوانان و نوجوانان ابداع کند و با وجود تصویب قانونی در سال ۸۵ برای این مهم و ایجاد بنیاد ملی مد و لباس هنوز کاری درخور توجه صورت نگرفته و در یک کلام تقریبا همه نسبت به این قضیه کاملا منفعلانه رفتار می‌کنند. این در حالی است که تب تندی در بین جوانان در خصوص مدگرایی رواج پیدا کرده است و ساپورت پوشی جز آن دسته از مدهایی که بر سندرم خودنمایی سوار شده و سخت می‌تازد اما به دلیل پاسخگو نبودن نیاز به مد و لباس بومی از طریق داخل، خارجی‌ها به راحتی این نیاز را البته به سبک خودشان پاسخ می‌دهند و در این سیستم پاسخگویی فرهنگ دینی و ملی ما را دچار دگرگونی کرده و به این ترتیب ماهی مورد نظرشان را از این آب گل آلود می‌گیرند.
اما در این جریان، برخورد ما با بدپوش‌ها اصولا شبیه فیلتر کردن شبکه اجتماعی مثل فیس بوک است. این مثال از این جهت آورده شد که در هر دو مورد ما تنها فیلترینگ را دوای درد می‌دانیم، بدون آنکه پادزهری در مقابل این مسئله داشته باشیم و گویا فراموش کرده‌ایم قانون در کنار برخورد با زنان بدپوش، بندهایی هم برای برخورد با فروشندگان البسه غیر شرعی دارد.
همچنین بندهایی برای حمایت از تولید داخلی وجود دارد که در کنار جنبه سلبی نوعی سیاست ایجابی را در ذهن به وجود می‌آورد و به نوعی فرد بدپوش را مقصر اصلی ماجرا نمی‌داند بلکه مطابق یک معادله منطقی ابتدا با سرمنشا برخورد می‌کند و سپس در کنار این برخورد از طرح و تولید داخلی حمایت می‌کند به هر حال فصل گرم در پیش است و من و تو در کنار همه پیام‌های خود می‌گوید امسال پررنگ‌تر ساپورت بپوشید و منتظر پوشش‌های نیمه برهنه بعدی باشید، اما نهاد‌ها فرهنگی و رسانه‌های ما در برابر این روند چه گفته‌اند، می‌گویند و خواهند گفت؟