محبوبه محمدی- می‌گفت مدت‌ها است که دوندگی کرده تا بتواند مجوز برپایی یک شوی لباس در پایتخت را از نهاد‌ها و سازمان‌های مرتبط بگیرد تا بتواند برای لباس‌هایی که به گفته خودش پنهانی به کشور وارد کرده است مشتری مناسبی پیدا کند، اما هربار یک جای کار لنگیده و در نهایت ترجیح داده تا شوی لباسش را در یک نقطه از تهران با اجاره خانه باغی که محوطه‌اش محصور و دور از چشم نیروی انتظامی است بدون مجوز و به شکل مخفیانه برگزار کند.
معتقد بود فکر همه جایش را کرده است و مهمان‌ها گزینشی و با رعایت تدابیری باید به این مجلس وارد شوند؛ خلاصه مطلب آنکه بالاخره مدلینگ لباسش بدون هیچ مجوزی و به راحتی برگزار شد و در این میان مدل‌های رنگارنگ لباس‌های خارجی که بیشتر شبیه شو لباس ماهواره بود با قیمت‌های گزاف به فروش رفت.
حکایت این روزهای بحث ساماندهی مد و لباس، حکایتی یک بام و دوهوا است، از یک سو عده‌ای از متولیان و دست اندرکاران این عرصه به ظاهر تلاش می‌کنند تا با برپایی نمایشگاه مد و لباس از یک سو هر ازگاهی در برابر حجم گسترده ورود مدهای وارداتی به کشور اقدامی کرده باشند و از سوی دیگر شنیده شدن خبر برپایی شوهایی که بدون هیچ مجوزی در تهران و برخی از شهرهای بزرگ فعالیت می‌کنند، در حقیقت بازهم به جریان روند همان مدهای وارداتی مطلوب غرب دامن می‌زند. این درحالی است که بحث پوشش یکی از اساسی‌ترین مباحثی است که به عنوان ارکان ترویج سبک زندگی اسلامی- ایرانی می‌بایست مورد توجه قرار بگیرد و تا هنگامی که این مقوله در چارچوب خانه افراد باشد و به حوزه اجتماع تسری پیدا نکند چندان نیازمند نظارت نیست. اما به محض آنکه پوشش و لباس جنبه عمومی بیابد باید نظارت دولت و نهادهای مرتبط به این امر وجود داشته باشد، این در حالی است که با رشد
قارچ گونه فشن‌ها و نمایشگاه‌های مد زیرزمینی این مهم نه تنها محقق نمی‌شود، بلکه بلعکس با نگاه به محتوای این قضیه در می‌یابیم این نمایشگاه‌ها در حکم ادامه دهنده و تکمیل کننده پازل شبکه‌های ماهواره‌ایی فعالیت می‌کنند که به شکل مستقیم بر روی تزریق مد مطلوب غرب به جوامع گوناگون و به ویژه کشورهای اسلامی، با صرف سرمایه‌های هنگفت فعالیت می‌کنند و البته بعید نیست که برخی از این شوهای لباس پنهانی با تأمین هزینه از سوی لابی‌های خارجی در داخل ایران مشغول به نمایش گذاشتن خواسته‌های خود باشند؛ و گاهی پخش تصاویر این شوهای داخلی، از شبکه‌های ماهواره‌ای ادله روشنی بر این مهم است.
نکته قابل توجه در تمامی این همایش‌ها و نشست‌های مدلینگ چه در داخل و چه در خارج از ایران، استفاده ابزاری از زنان به عنوان وسیله‌ای برای نمایش است، چراکه معمولا این شو‌ها علاوه بر ضربه زدن به تولید داخلی از طریق قاچاق البسه خارجی، برای نشان دادن این کالا‌ها که مشتری‌هایش بیشتر زنان هستند باید از خود آن‌ها استفاده کند، در این نمایش‌ها معمولا حدود اخلاق، حیا و قانون رعایت نمی‌شود و به دلیل نبود نظارت مراجع کشوری گاهی اختلاط نامتعارف، پوشش‌های خارج از عرف و اموری دیگری نظیر تروج مانکنیسم و رواج فرهنگ برهنگی، در جریان برپایی این مراسم‌ها رخ می‌دهد، این درحالی است که نه تنها تاکنون از سوی دولت و متولیان ساماندهی امر مد و لباس حتی اظهارنظری برای مقابله با این جریانات مخفی صورت نگرفته بلکه مراجع قانونی نیز برخوردی قاطع و قانونی نداشته‌اند.
به هر روی با آگاهی از تضاد فاحش این نوع پوشش با فرهنگ ایرانی- اسلامی به ویژه برای زنان، توقع می‌رود کسی یا جایی دلسوزانه وارد میدان شود و به این دهن کجی سازماندهی شده از سوی غرب به قانون گرایی و دین مداری و حیازدایی پاسخ دهد و به نوعی از این طریق هویت زنان ایرانی را که به واسطه تحرکات آشکار و پنهان غرب درمعرض تخریب قرار گرفته است با اقدامات لازم حفظ و حراست شود.
*کار‌شناس امور فرهنگی