بگذارید تعارف را کنار بگذاریم و یک راست برویم سراصل مطلب؛ از روزی که مسابقات پاراالمپیک لندن آغاز شده تا به امروز و به رغم کسب طلاهای فراوان، برخی حتی یک خسته نباشی به آنان نگفته‌اند! مگر چه فرقی میان مدال‌های المپیکی و پاراالمپیکی وجود دارد؟ چرا بین فوتبال و حتی رشته‌های المپیکی با قهرمانان افتخارآفرین پاراالمپیک تبعیض قائل می‌شوید؟
روی سخنان ما همه است؛ من، تو، او... ما، شما، ایشان همه و همه باید به خودمان بیاییم. اگر خوب دقت کرده باشید تعداد تماشاگران مسابقات پاراالمپیک لندن هیچ تفاوتی با بازیهای المپیک ندارد. همان تعداد تماشاگری که برای دیدن مسابقه «یوسین بولت» جامائیکایی به استادیوم رفتند، برای تماشای رقابت «جواد مردانی» ایرانی (پرتابگر دیسک کشورمان) با حریفان در ورزشگاه حاضر شدند و ورزشکاران پاراالمپیکی را تشویق کردند.
خانواده‌های بسیاری فرزندان معلول خود را با خود به سالن‌های مختلف مسابقات پاراالمپیک بردند تا به آنها بیاموزند که معلولیت به معنای محدودیت نیست و فرزندانشان هم می‌توانند قهرمان باشند و افتخارآفرینی کنند و...
این روزها ورزشکاران ایرانی در رقابت‌های مختلف پاراالمپیک لندن افتخار‌کسب می‌کنند و پرچم پرافتخار جمهوری اسلامی را به اهتزاز در می‌آورند اما متأسفانه ما اندر خم یک کوچه‌ایم. چه اشکالی دارد که به خودمان هم نیش بزنیم؟ از قدیم و ندیم گفته‌اند «یک سوزن به خودت بزن و یک جوالدوز به دیگران!»
حال نوک تیز انتقادات را به سمت رسانه‌ها نیز باید نشانه رفت. در روزهای پرمدال پاراالمپیک باز هم رسانه‌های گروهی کشورمان به موضوع قهر چند ملی‌پوش سن و سال دار و در آستانه بازنشستگی تیم ملی فوتبال می‌پردازند و کماکان کبک‌شان به خاطر مدال های المپیک (و نه پاراالمپیک!) خروس می‌خواند، در حالی که از نگاه بسیاری از کشورهای صاحب ورزش، مسابقات پاراالمپیک از احترام بیشتری برخوردار است.
رقابت‌های پاراالمپیک تفاوت آشکاری حتی با مسابقات المپیک دارد و در آن رفاقت، انسانیت و احترام حرف اول را می‌زند. در پاراالمپیک نه خبری از ناداوری و حق‌کشی است و نه رفتار ناجوانمردانه ورزشکاران و مربیان و تا دلتان بخواهد زیبایی های ورزش و زندگی در آن نهفته است.
جانبازان و معلولانی را می‌بینیم که به رغم نداشتن عضوی از بدن، با انگیزه بالایی ورزش می‌کنند و قبل از مدال پاراالمپیک نشان غیرت و شجاعت گرفته‌اند و از همه بالاتر مدال امید به زندگی روی سینه آنها می‌درخشد.
در مجموع مسابقات پاراالمپیک از نظر معنوی بسیار بالاتر از المپیک است و امیدواریم مسئولین ورزش و غیرورزشی کشورمان هم این موضوع را درک کنند. همچنین انتظار می‌رود به مدال‌های ورزشکاران ایرانی در پاراالمپیک لندن همان قدر بها داده شود که به مدال‌های بهداد سلیمی، قاسم رضایی، حمید سوریان و امیر نوروزی و.. بها داده شد و این توقع زیادی نیست، باور کنید!