طبیعی است که به اذعان برخی‌ها وجود یک مافیای داخلی که با پول و هزینه هنگفتی که از خارج به جیب طراحانش سرریز می‌شود در کنار تبلیغات و انتقال مفهوم بدپوشی به عنوان یک ارزش و به تعبیری داشتن کلاس و شخصیت بالا بازار را در قبضه این نوع بدپوشی‌ها درآورده‌اند.
البته بخشی از این دست‌های پنهان از طریق قاچاق لباس و به عبارت بهتر واردات لباس خارجی نامناسب به داخل ماجرای داشتن و طراحی یک لباس بومی ارزان قیمت را پیچیده‌تر از همیشه می‌کنند.
این در حالی است که وقتی لباسی غیر اسلامی به ویژه از نوع زنانه‌اش در جامعه باب می‌شود و اتفاقا مورد استقبال خریداران قرار می‌گیرد، بیانگر این است که متولیان امر به خوبی نتوانسته‌اند از پس ماجرای نهادینه کردن الگوی ایرانی-اسلامی حجاب بر بیایند و تنها بعد از رسیدن به چنین وضعیتی سهم این نهاد‌ها حسرت خوردن و به قول قدیمی‌ها دست به دندان گزیدن است. این در حالی است که با یک پیگیری مجدانه و حمایت توام با هماهنگی دولت و مجلس شورای اسلامی، ابتدا از تولید کننده داخلی حمایت شود و سپس با شناسایی مافیای این پوشاک ضمن رعایت اصل هیچ گونه چشم پوشی و اغماض برخورد قاطعی توسط قوه قضا با همکاری سایر قوا صورت گیرد و سپس آنهایی که دغدغه فرهنگ دارند و معتقدند در مسیر تعالی و رشد فرهنگ باید از کوچک‌ترین فرصت استفاده کنند.
با استفاده از ابزارهای فرهنگی نسبت به نهادینه کردن پوشش ایرانی- اسلامی اقدام کنند در غیر این صورت بازار همچنان در قبضه دست‌های پشت پرده و مافیایی قرار خواهد گرفت که با برنامه ریزی دقیق وضعیت عفاف و حجاب را به سمت ناکجا آباد می‌کشانند و در میان این بدپوشی‌ها زنان ما در معرض آسیب‌های خانوادگی و اجتماعی در بلند مدت قرار خواهند گرفت و جامعه نیز دچار مرگ تدریجی ارزش‌ها و آرمان‌هایی می‌شود که سبب ساز تعالی خانواده و سپس جامعه هستند.