به هنگام شب براى عبادت برپایند، در حالى که اجزاى قرآن را شمرده و سنجیده تلاوت کنند. خود را به آیات قرآن اندوهگین ساخته، و داروى دردشان را از آن برگیرند. و چون به آیه اى بشارت دهنده بگذرند به مورد بشارت طمع کنند و روحشان از روى شوق به آن خیره گردد و گمان برند که مورد بشارت در برابر آنهاست. و چون به آیه اى بگذرند که در آن بیم داده شده گوش دل به آن دهند و گمان برند شیون و فریاد عذاب بیخ گوش آنان است...
امیرمؤمنان علیه السلام در پاسخ سؤال همام که درخواست کرد «سیمای پارسایان و متقین را برایش ترسیم نماید چنان که گویی آنان را می‌بیند» فرمودند:
اَمَّا اللَّیْلُ فَصافُّونَ اَقْدامَهُمْ تالینَ لاَِجْزاءِ الْقُرْآنِ یُرَتِّلُونَهُ تَرْتیلاً، یُحَزِّنُونَ بِهِ اَنْفُسَهُمْ، وَ یَسْتَثیرُونَ بِهِ دَواءَ دائِهِمْ. فَاِذا مَرُّوا بِآیَه فی‌ها...
به هنگام شب براى عبادت برپایند، در حالى که اجزاى قرآن را شمرده و سنجیده تلاوت کنند. خود را به آیات قرآن اندوهگین ساخته، و داروى دردشان را از آن برگیرند. و چون به آیه اى بشارت دهنده بگذرند به مورد بشارت طمع کنند و روحشان از روى شوق به آن خیره گردد و گمان برند که مورد بشارت در برابر آنهاست. و چون به آیه اى بگذرند که در آن بیم داده شده گوش دل به آن دهند و گمان برند شیون و فریاد عذاب بیخ گوش آنان است...
(بخشی از خطبه ۱۹۲ نهج البلاغه)
