کرش مربی بزرگی است و همه ما به یاد داریم فدراسیون فوتبال با چه مشقتی او را بر نیمکت تیم ملی نشاند، او آنقدر بزرگ است که بعضی‌ها او را جانشین فرگوسن می‌دانند و ... اما اینکه چرا نتوانسته است نتایج لازم را در ایران بگیرد مشکل کار جای دیگری است که نه با نقد و نه با مدح‌های غیر کارشناسانه برطرف نمی‌شود و این نقدها و اظهار نظرهایی که با کوچک‌ترین بادی هم تغییر پیدا می‌کند می‌تواند به پیکره فوتبال ما ضربه وارد کند.
واقعیت این است که خرداد 92 برای فوتبال ما، ماه مرگ و زندگی است و در راستای تقویت تیم ملی از هر نظر برای این ماه سرنوشت‌ساز باید آماده شویم، اما جو فعلی حاکم بر فوتبال نه تنها در این راستا نیست بلکه خواسته و ناخواسته جوی حاکم شده که تلقین بر ناامیدی از صعود به جام جهانی می‌کند.
چیزی که در این زمان مهم است راه یافتن به جام جهانی است، که برای ما سال‌های سال است آرزو شده است و اکنون همه مردم ما تشنه دیدن تیم ملی خود در برزیل هستند.
سه بازی مهم داریم و 49 روز دیگر یعنی 28 خرداد یا مسافر برزیل هستیم یا در پلی‌آف یا مغضوب بزرگ. تا بخواهیم به خود بجنبیم خرداد ماه فرا رسیده است و تیم ملی باید روبروی حریفانی قرار بگیرد که هر کدام انگیزه خاص خودشان را دارند. تیم ملی باید بازی‌هایی را به پایان ببرد که بر هیچ کس اهمیت آن پوشیده نیست، پس حالا زمان واقعی اتحاد همگانی است، تیم ملی امروز به حمایت همه جانبه نیاز دارد نه فقط بازی با قطر، نه فقط بازی با لبنان بلکه تا پایان هر سه بازی باید تیم ملی مورد حمایت شدید رسانه‌ها و همه اقشار دخیل در فوتبال قرار گیرد.
خودمان را فریب ندهیم، زمان زیادی تا رسیدن به خرداد ماه نمانده است و اگر واقعاً صعود به جام جهانی را می‌خواهیم از حالا باید به حمایت از تیم ملی فکر کنیم و در راستای تقویت تیم ملی قدم برداریم.
