در لیگ سیزدهم، دیدیم که پنج تیم در هفته آخر شانس قهرمانی دارند و این از اتفاقاتی بودکه هرگز در لیگ حرفه‌ای رخ نداده بود. رسیدن به اوج هیجان از جمله دست‌آوردهایی بود که تا پیش از این در چنین ابعادی به چشم نیامده بود.
در لیگ سیزدهم شاهد قهرمانی فولاد خوزستان بودیم تا باز هم جام قهرمانی در دستان تیم‌های شهرستانی قرار بگیرد. اهوازی‌ها بعد از اصفهانی‌ها، برای یک بار دیگر به قهرمانی رسیدند و حالا...
در لیگ سیزدهم شاهد فراز و نشیبهای تیم‌هایی بودیم که با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‌کردند، از پرسپولیس که بگذریم (چون مشکلات پرسپولیس آن قدر زیاد و بزرگ بودند که مقال و مجال دیگری را می‌طلبد) داماش گیلان، فجر سپاسی، صبای قم، تراکتورسازی و راه‌آهن مشکلات مالی زیادی داشتند.
داماش گیلان پس از ماجراهای اختلاس سه هزار میلیارد تومانی، به ناگاه آن قدر افت کرد که در نهایت بالاجبار راهی دسته اول شد. راه آهن هم بعد از تبدیل شدن به راه آهن سورنیت و رفتن زیر مدیریت بابک زنجانی و بعد از مشکلاتی که برای وی ایجاد شد دچار افت کرد و اگر تمهیدات فنی ابراهیم‌زاده نبود، این تیم هم به دسته پایین‌تر سقوط می‌کرد.
از دیگر نکات گفتنی لیگ سیزدهم، حذف استانی دیگر از جغرافیای لیگ است. مس کرمان، با حذف شدن از جمع برترین‌های فوتبال ایران، هواداران کرمانی را با اشک و آه مواجه کرد و اگر فجر سپاسی هم نتواند در دیدار حساس پلی آف موفق عمل کند، در واقع دو استان کرمان و فارس از لیگ حذف شده‌اند. هر چند که بازگشت مشهدی‌ها به لیگ چهاردهم، شاید به نوعی مرهمی باشد روی قلب فوتبال‌دوستان ایران. چون آن‌ها می‌دانندکه وسعت بیشتر جغرافیای لیگ به پیشرفت و بهتر شدن فوتبال ایران کمک می‌کند. در لیگ سیزدهم رکورد گل خورده بهبود یافت و سرخ‌ها توانستند با ثبت رکورد نیم گل خورده در هر بازی، رکورد استقلالی‌ها را بشکنند.
اتفاقات میمون لیگ سیزدهم کم نبود اما زیر سایه اتفاقات شوم (که عمدتاً مالی بودند) ماندند و دیده نشدند. امید که در لیگ آینده مسئولان فدراسیون و وزارت ورزش والبته مدیران باشگاه‌ها دست به دست هم بدهند تا هم هزینه‌های بیهوده فوتبال کاهش یابد و هم تبعات منفی قراردادهای کلان یقه فوتبال ایران را نگیرد.
