وقتی که رسانه‌ها دلیل دعوت از سرمربی تیم ملی وزنه‌برداری برای همکاری با تیم ملی والیبال را جویا شدند، خولیو ولاسکو حرف جالبی زد:
«زمانی که یک مربی مثل کوروش باقری توانسته به همراه شاگردانش 4 مدال المپیک را برای کشورش به ارمغان بیاورد، آن‌قدر دارای دانش، بینش و تجربه هست تا بتواند به تیم ملی والیبال کشورش هم کمک برساند و...»
شاید اتفاق اخیر یک تلنگر بزرگ برای اهالی ورزش و حتی رسانه‌های گروهی باشد. ما که هر چند سال یکبار به یاد امثال کوروش باقری می‌افتیم و بعد از پایان مسابقات جهانی یا المپیک دیگر این مربیان زحمتکش را فراموش می‌کنیم!
فراموش می‌کنیم و به جای نوشتن از امثال باقری و قدردانی از این مربیان زحمتکش ایرانی، عکسهای قد و نیم قد از کریس رونالدو، لیونل مسی، ژوزه مورینیو و... را درشت چاپ می‌کنیم تا عظمت آنها را به مخاطبان خود نشان بدهیم.
اطمینان می‌دهم که این روند حالا‌حالاها ادامه دارد و زدن جوالدوز به خودمان هم بی‌فایده است. بگذریم! آنچه این مطلب را به درازا می‌کشاند رفتار «خولیو ولاسکو» سرمربی حرفه‌ای والیبال کشورمان است. فردی که در دنیا به «جادوگر والیبال» شهره شده و به همه ما یادآوری کرد که «کوروش باقری» و «کوروش باقری»ها فقط منحصر به وزنه‌برداری نیستند.
باید جمله ولاسکو را با آب طلا نوشت و نصب‌العین بسیاری از فدراسیون‌ها و حتی باشگاهها کرد.
راستی چرا فوتبال یا سایر رشته‌ها از تجارب مربیان ایرانی امتحان پس‌داده استفاده نمی‌کنند؟ چه اشکالی دارد برخی مربیان رشته‌های مختلف کشورمان که ناکامی‌های پی در پی را تجربه می‌کنند سراغ کوروش باقری یا محمد بنا بروند و با این مربیان موفق مشورت کنند؟
شاید تیره‌روزی‌های برخی رشته‌های ورزشی به همین خودخواهی‌ها برگردد. به اینکه در ورزش کشورمان هیچ‌کس، دیگری را قبول ندارد و حاضر نیست از مربی دیگری راهنمایی بگیرد، حال آنکه خولیو ولاسکو به‌عنوان یکی از پرافتخارترین مربیان تاریخ والیبال و کسی که به همراه تیم ملی ایتالیا 5 مرتبه لیگ جهانی را فتح کرده و 2 بارعنوان قهرمانی جهان را به‌دست آورده و نایب قهرمان المپیک (1996 آتلانتا) شده، به یک ایرانی پیشنهاد همکاری و همفکری می‌دهد درحالی‌که اغلب مربیان کشورمان خود را علامه دهر می‌دانند!
در واقع سرمربی تیم ملی والیبال ما درس بزرگی به تمامی مربیان ایرانی داد تا بدانند چه گوهرهایی در همین کشور وجود دارد و آنها از وجودشان غافل هستند.
