امید توکلی- بالاخره یک اتفاقی در مسابقات جهانی وزنه‌برداری لهستان افتاد. بالاخره یکی مدال گرفت... و بالاخره به عنوان سومی دنیا البته از لحاظ امتیازی رسیدیم، اما این همه پتانسیل وزنه‌برداری ایران نبود!

امروز ما برای تنویر افکار عمومی تصمیم گرفتیم دلایل این ناکامی اخیر تیم ملی وزنه‌برداری کشورمان را توضیح بدهیم:

فراموش نکنیم که مسئولیت فدراسیون، مربیگری تیم ملی و ملی پوش شدن امانتی است که چند صباحی در اختیار افراد قرار می‌گیرد و خیلی زود، زودتر از آنچه بتوان تصور کرد به افراد دیگری واگذار می‌شود و کاش برخی دوستان به این مسئله فکر می‌کردند. کاش قهرمانان المپیکی ما می‌دانستند با فاصله گرفتن از تمرینات و پشت کردن به تیم ملی، اول به خود ضربه می‌زنند و سپس به وزنه‌برداری ایران! کافی است مصاحبه اخیر «کیانوش رستمی» قهرمان دسته 85 کیلوگرم کشورمان رامرور کنید تا حسرت وافسوس فراوان این جوان را دریابید. جوانی که به همراه بهداد سلیمی، سجاد انوشیروانی، سعید محمدپور و نواب نصیر شلال تمام پل‌های پشت سرشان را خراب کردند تا تیمی نصفه و نیمه از کشورمان راهی هشتادمین دوره مسابقات جهانی لهستان شود. هر چند نحوه وزنه‌ زدن «بهادر مولایی» جوان 21 ساله سنگین وزن ما همه را به یاد «حسین رضازاده» انداخت امااگر ما قهرمانان المپیکی خود را در صحنه داشتیم می‌توانستیم برای نخستین بار قهرمان جهان می‌شویم. از سوی دیگر دست‌اندرکاران فدراسیون وزنه‌برداری کشورمان هم نتوانستند این فضا را فراهم کنند و به جای وساطت و یا حتی دخالت فقط بر این کشمکش‌ها نظارت کردند تا کار به اینجا برسد! در هیچ جای دنیا سابقه ندارد که زحمات چندین ساله قهرمانان خودشان را نادیده بگیرندو این سرمایه‌های ارزشمند را این طور بسوزانند!به راستی در کجای دنیا سراغ دارید که سرمایه‌های ملی خود را در خانه جای بگذارند و دست خالی راهی مسابقات جهانی شوند؟ این خطایی نابخشودنی و به نوعی ندانم کاری بودکه دود آن مستقیم به چشم وزنه‌برداری رفت! در واقع آب در کوزه بود و همه ما تشنه لبان می‌گشتیم!اما غصه خوردن فایده‌ای ندارد. ما ایرانیان یک ضرب‌المثل دیگر هم داریم که می‌گوید: «ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است. بنابر این هنوز دیر نشده و طرفین درگیر می‌توانند با ایجاد همدلی و اتحاد دوباره آب رفته را به جوی بازگردانند و این تنها انتظار اهالی ورزش از آقایان است.