این ماجرا داستان معضلی است که اگر بخواهیم بدان بپردازیم مثنوی هفتاد من می‌شود و نیازی هم به تکرار آن نیست، زیرا فوتبال ما به اندازه کافی دچار چالش و بحران شده که دیگر احتیاجی به بحران جدید نداشته باشد! حرف ما این است که در همین فوتبال به ظاهر بیمار هم مدیرانی پیدا می‌شوندکه به جای دامن زدن به حواشی به اصل می‌زنند و ترجیح می‌دهند در عمل کار خود را پیش ببرند بر خلاف اغلب مدیرانی که همواره به دنبال دوربین‌های تلویزیونی می‌دوند و فرصت هیچ مصاحبه‌ای را از دست نمی‌دهند!
مصداق بارز چنین مدیرانی «منصور قنبرزاده» مدیر عامل نفت تهران و «سیف‌اله دهکردی» مدیر عامل فولاد خوزستان به حساب می‌آیند. اولی صداقت و اعتماد به مربیان و بازیکنان جوان را در لیگ سیزدهم نشان داد و با گرفتن سهمیه آسیا با یک تیم بی‌ادعا توانایی تیم خود را به رخ کشید.
و دومی بدون جار و جنجال و حتی یک مصاحبه حاشیه‌ای تیمی ساخت که نه تنها قهرمان ایران شد، بلکه در لیگ قهرمانان آسیا نیز قدرتمندانه پیش رفت و به عنوان تنها نماینده فوتبال ایران به مرحله بعد صعود کرد. تازه این در حالی است که بدانیم دو مدیر نفت تهران و فولاد خوزستان کمتر مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته و از آنان قدردانی شده است! با این وجود در بزنگاه حساس نقش مدیریتی خود را به خاطر یک مصاحبه یا جار و جنجال رسانه‌ای فراموش نکرده‌اند.
اگر امروز فوتبال ایران «حسین فرکی» را پس از سال‌ها نامهربانی کشف کرده و اگر مربی جوانی همچون «یحیی گل محمدی» در لیگ ما متولد شده، شاید بخش عمده‌ای از آن به مدیرانی برگرددکه شهامت، شجاعت، اخلاق مداری و آرامش را سرلوحه کار خود قرار داده و متن را بیشتر از حاشیه دوست دارند.
مدیریت «قنبرزاده» و «دهکردی» ما را به یاد اتفاقات اخیر پیرامون دو باشگاه استقلال و پرسپولیس و ریخت و پاش‌های مدیران این دو باشگاه سرخابی انداخت تا به این بهانه مطلبی در ستایش زحمتکشان دو باشگاه نفت تهران و فولاد خوزستان بنویسیم. باشد که مورد توجه سایر مدیران و دوستان قرار گیرد و یکبار دیگر ثابت شود؛ «بدون هیاهو هم می‌توان مدیریت کرد و نتیجه گرفت».
