فوتبال ما تا زمانی که لیگش را به سبک باری به هرجهت و برای رفع تکلیف برگزار می‌کند، نمی‌تواند چشم امیدی به پیشرفت داشته باشد. تمام کشورهای آسیایی که زمانی از ما عقب‌تر بوده و حالا از ما پیشی گرفته‌اند، پیشرفت خیره کننده‌شان را مدیون لیگ‌های باثباتی هستند که به راحتی قربانی سیاست‌های غلط فوتبالی نمی‌شود. آیا نباید از آنها بیاموزیم؟!
شاهین تهرانی- وقتی سخن از لیگ به میان می‌آید، ذهن ناخودآگاه به سمت مسابقات هدفمند و منظمی می‌رود که قرار است یک فصل (چیزی در حدود یک سال! ) طول بکشد تا در پایان آن چهره قهرمان رقابت‌ها شناخته شود. این مختص ورزش و رشته‌ای خاص نیست و در همه رشته‌هایی که در آنها لیگ برگزار می‌شود باید دارای چنین فاکتورهایی باشد. گفتیم که لیگ مختص فوتبال نیست اما بازهم یکی از بازی‌های ذهن آدمی آن است که با شنیدن کلمه لیگ بی‌اختیار به یاد فوتبال می‌افتد. آیا لیگ فوتبال ما دارای خصوصیاتی که ذکر شده هست؟ فوتبال ایران که چیزی قریب به 12 سال است با انگ حرفه‌ای به هواداران پرشمارش عرضه می‌شود، هنوز موفق نشده لیگش را به سطح استاندارد نظم، ترتیب و هدفمندی برساند. لیگ ما گاهی با چنان شتابی دنبال می‌شود که گویی روی سرمان تفنگ گذاشته‌اند و گاهی چنان به بوته فراموشی سپرده می‌شود که گویی اصولاً لیگی دراین کشور برگزار نمی‌شود. علت چیست؟ چرا هنوز نتوانسته‌ایم به نظم مطلوبی که باید و شاید دست پیدا کنیم؟
اصلی‌ترین عاملی که این معلول را سبب می‌شود، عدم وجود برنامه‌ریزی صحیح در فوتبال ماست. صدور تصمیمات لحظه‌ای و فکر نشده و تعطیلی بیش از حد مسابقات به بهانه‌های متفاوت باعث می‌شوند که برنامه‌ریزان راهی به جز فشرده برگزار کردن رقابت‌ها نداشته باشند، اتفاقی که مسلماً به نفع تیم‌ها، مربیان، بازیکنان و در نهایت فوتبال ما نیست!
لیگ یعنی همان رقابت‌های منظم سالانه رشته‌های مختلف ورزشی و وقتی آن لیگ است که تیم‌ها در آن فرصت کافی برای عرض اندام داشته باشند تا بتوانند بهترین فرم خودشان را به نمایش بگذارند. این بهترین فرم حاصل نمی‌شود مگر در سابقه تمرینات منظم، مدون و از پیش تعیین شده‌ای که برگزاری دقیق آنها نیازمند وجود فاصله یک هفته‌ای بین مسابقات است. مربی تیمی که دیروز به میدان رفته مجبور است امروز را به بازیکنان اصلی‌اش استراحت بدهد تا ریکاوری کنند. فردا مختص تمرینات فردی خواهد بود وتازه ازپس فرداست که مرور تاکتیک‌های اتخاذی توسط مربی(که خود براساس شناخت و آنالیزی که از حریف آینده‌اش دارد، تنظیم و بنا شده است! ) آغاز می‌شود. تاکتیک‌هایی که برای جا افتادنشان در ذهن و عمل بازیکنان به تمرینات چندروزه‌ای نیاز است با این تفاسیر ناگفته پیداست که برگزاری لیگ بدون وجود زمانی برای بازیابی قوا، تعیین تاکتیک و ملکه‌کردن آن برای بازیکنان، در واقع انجام مسابقاتی است صرفاً برای رفع تکلیف!
فوتبال ما تا زمانی که لیگش را به سبک باری به هرجهت و برای رفع تکلیف برگزار می‌کند، نمی‌تواند چشم امیدی به پیشرفت داشته باشد. تمام کشورهای آسیایی که زمانی از ما عقب‌تر بوده و حالا از ما پیشی گرفته‌اند، پیشرفت خیره کننده‌شان را مدیون لیگ‌های باثباتی هستند که به راحتی قربانی سیاست‌های غلط فوتبالی نمی‌شود. آیا نباید از آنها بیاموزیم؟!
