«با تلاش برای روزه در ایام واجب، اندام‌هایشان با این کار آرام می‌گیرد و دیده‌ها‌شان خاشع و نفس‌‌هاشان خوار می‌گردد و دل‌هاشان سبک می‌شود و خود‌بینی از ایشان به وسیله این عبادت‌ها زدوده می‌گردد و با گذاردن چهره‌های شاداب و با تواضع برخاک و با نهادن مواضع سجده به زمین خود را در مقابل خدا خرد می‌نمایند و با روزه‌داری شکم‌ها به پشت می‌رسند. همانطور که نماز با سجده نمودنش اظهار کوچکی و ذلت به پیشگاه عظیمی را در بر دارد، روزه نیز با رسیدن شکم‌ها به پشت‌ها برای خضوع و ناچیز دانستن خویش می‌باشد، چرا که نماز و روزه فلسفه‌اش سازندگی و تزکیه و تذلل به پیشگاه حضرت حق است» (نهج‌البلاغه، خطبه ۱۱۰)
امیرالمؤمنین علیه السلام در کتاب ارزشمند
نهج البلاغه در خصوص فلسفه روزه داری مى فرماید:
«.... و مجاهده الصیام فی الایام المفروضات، تسکیناً لاطرافهم...»
«با تلاش برای روزه در ایام واجب، اندام‌هایشان با این کار آرام می‌گیرد و دیده‌ها‌شان خاشع و نفس‌‌هاشان خوار می‌گردد و دل‌هاشان سبک می‌شود و خود‌بینی از ایشان به وسیله این عبادت‌ها زدوده می‌گردد و با گذاردن چهره‌های شاداب و با تواضع برخاک و با نهادن مواضع سجده به زمین خود را در مقابل خدا خرد می‌نمایند و با روزه‌داری شکم‌ها به پشت می‌رسند. همانطور که نماز با سجده نمودنش اظهار کوچکی و ذلت به پیشگاه عظیمی را در بر دارد، روزه نیز با رسیدن شکم‌ها به پشت‌ها برای خضوع و ناچیز دانستن خویش می‌باشد، چرا که نماز و روزه فلسفه‌اش سازندگی و تزکیه و تذلل به پیشگاه حضرت حق است» (نهج‌البلاغه، خطبه ۱۱۰)
