مرحوم حجت الاسلام دکتر امینی چنین می‌نویسد: پس از گذشت چهار سال از فوت مرحوم پدر بزرگوارم علامه امینی نجفی یعنی سال ۱۳۹۴ هجری قمری، شب جمعه‌ای قبل از اذان فجر، ایشان را در خواب دیدم. او را شاداب و خرسند یافتم. به ایشان گفتم: آقا جان! شما اکنون از میان ما رخت بر بسته‌اید و به جهان دیگر منتقل شده‌اید. در آنجا که هستید از میان صد‌ها خدمت و کارهای بزرگ علمی و دینی و مذهبی (کتاب الغدیر یا سایر تألیفات یا تأسیس و بنیاد کتابخانه امیرالمؤمنین (ع) و…) کدامین عمل باعث نجات شما گردید؟
مرحوم علامه امینی درنگ و تأملی نمودند. سپس فرمودند:
فقط زیارت ابی عبدالله الحسین علیه السلام.
عرض کردم: شما می‌دانید اکنون روابط بین ایران و عراق تیره و تار است و راه کربلا بسته، چه کنم؟ فرمود: در مجالس و محافلی که جهت عزاداری امام حسین (ع) برپا می‌شود شرکت کن. ثواب زیارت امام حسین علیه السلام را به تو می‌دهند. سپس فرمودند: پسر جان! در گذشته بار‌ها تو را یادآور شدم و اکنون به تو توصیه می‌کنم که زیارت عاشورا را هیچ وقت و به هیچ عنوان ترک و فراموش نکن. مرتباً زیارت عاشورا را بخوان و بر خودت وظیفه بدان. این زیارت دارای آثار و برکات و فوائد بسیاری است که موجب نجات و سعادتمندی در دنیا و آخرت تو می‌باشد، و امید دعا دارم. (از کتاب مردان علم در میدان عمل و داستان‌هایی از علما)
