همچنین عیسی بن مریم (ع) فرمود: «زبان خود را نگاهدار از برای تعمیر دل خود. و در خانه خود بنشین و بگریز از ریا کاری و فضول معاش و گریه کن بر گناه خود. و فرار کن ازمردم همچنان که از شیر واقعی فرار می کنی. به درستی که پیش از این، مردم دوا بودند وحال مرض و دردند.» در فواید عزلت گفته اند که مهمترینش فراغت برای یاد خداست. عزلت نشین می تواند در آفاق و انفس به تفکر و اندیشه بنشیند. امام صادق(ع) فرمود: «هرکس عزلت گزیند در دژ الهی مسکن گزیده و خداوند از او نگهبانی می‌کند، پس خوشا به حال کسی که در پنهان و آشکار با او خلوت کرده است.»
حضرت ابراهیم علیه السلام به بت پرستان زمان خود فرمود: «من از شما و آنچه که
می پرستید دوری و عزلت گزیده و پروردگار خود را می خوانم و امیدوارم که خداوند مرا شقی و بد عاقبت نفرموده و از لطف خود محروم ننماید. (سوره مریم، آیه ۴۸) یک نمونه از عزلت گزینی در داستان اصحاب کهف است که مجبور شدند از ظلم حاکمان زمان خود فرار کنند و به غار پناه ببرند. (کهف، آیه 16)
هر که را توفیق حق آمد دلیل
گوشه ای بگرفت و رست از قال و قیل
همه ما در طول زندگی نیاز مبرم به خلوت داریم اما با آمدن فضای مجازی به زندگی مردم به تدریج خلوت ها هم از بین رفت. دیگر خلوتی باقی نمانده و در گوشه ترین اماکن نیز افراد در دل دریای عظیم فضای مجازی غرق اند. اگر نگاهی به اعتکاف های سال های اخیر در مساجد بیندازیم می بینیم ساعات زیادی از وقت معتکفین در فضای مجازی می گذرد. در حقیقت ما از فضای حقیقی می گریزیم و به فضای مجازی وارد م شویم که دقیقا مصداق از چاله به چاه افتادن است!
در همین زیارت پر فیض اربعین نگاه کنید که در این ایام چه غوغایی در فضای مجازی بپاست. اصل امر به معروف و تبلیغ و غیره را نمی خواهم زیر سوال ببرم لکن نباید از یاد ببریم که غرق شدن در فضای مجازی خود موجب از بین رفتن حال و هوای معنوی زیرات خواهد شد.
صفوان جمال نقل می کند که با حضرت صادق (ع) همسفر بود، به کوفه که رسیدند، امام دستور داد تا مرکب را بخواباند و فرمود: «اینجا قبر جدم امیرمؤمنان (ع) است. سپس حضرت غسل کرد، لباس دیگری پوشید، به طرفه تپه ای که قبر امیرمومنان (ع) آنجا بود، راه افتاد و به صفوان فرمود: تو هم مثل من کن، گام هایت را کوچک بردار، نگاهت را به طرف پایین بگیر، متواضعانه راه برو... . سپس خودش با صفوان به طرف قبر حرکت کردند؛ در حالی که سکینه و وقار بر آن دو حاکم بود و تسبیح و تقدیس و تهلیل می گفتند، تا به قبر شریف رسیدند.» این روایت نشان می دهد که زیارت تنها به دیدن و بوسیدن عتبه امام نیست بلکه باید باطن خویش را نیز مهیای زیرات نماییم. که این امر حاصل نمی شود مگر با فاصله گرفتن از برخی هیاهوهای روزمره و عادات همیشگی.
