اگرچه پس از ناکامی تیم دوم کشورمان در رقابت‌های بین‌المللی یاریگین برخی از کشتی‌گیران و مربیان سعی کردند تا بحث ناداوری را پیش بکشند و سرپوشی بر ناکامی مطلق کشتی ایران در این مسابقات بگذارند اما نگاهی منصفانه و واقع‌بینانه مؤید نکات دیگری است.
با کمال تأسف امروز باید اذعان داشته باشیم که فقر کشتی‌گیر خوب و شایسته در کشورمان بیداد می‌کند و ما هنوز نتوانسته‌ایم جانشین شایسته‌ای برای نفرات اصلی چون مهدی تقوی، صادق گودرزی، حسن رحیمی، مسعود اسماعیل‌پور، مصطفی لشگری و... پیدا کنیم. فردا روز اگر رضایزدانی کشتی‌گیر حالا سن و سال‌دار کشورمان از کشتی خداحافظی کند ما هیچ گزینه دیگری برای پوشیدن دوبنده تیم‌ملی در وزن 96 کیلوگرم نخواهیم داشت و این مسئله بسیار دردناک است!
عجیب آن‌که مربیان تیم‌ملی نیز به جای پذیرفتن این خلأ و هشدار به مسئولین و دست‌اندرکاران با مطرح کردن مسائلی از قبیل ناداوری، مسمومیت و مصدومیت کشتی‌گیران ایرانی و... به بهانه‌جویی پرداخته‌اند تا از زیربار مسئولیت شانه خالی کنند؛ در حالی که اگر امروز نقاط ضعف و کاستی‌ها را شناسایی نکنیم و به دنبال مرتفع کردن آن نباشیم، فردا روز که المپیکی دیگر از راه رسید چگونه می‌خواهیم به جبران مافات بپردازیم؟
آیا باز هم قرار است 4 سال دیگر در حسرت طلای المپیک کشتی آزاد بسوزیم و بسازیم؟ تا چه زمانی باید علیرضا دبیر آخرین طلایی کشورمان در المپیک لقب بگیرد؟!
حال کشتی آزاد ایران (و حتی کشتی فرنگی) خوب است اما تو باور نکن! ما معتقدیم از کوزه همان تراود که در اوست. وقتی فدراسیون کشتی کشورمان با انواع و اقسام حاشیه‌های آزار‌دهنده دست‌وپنجه نرم می‌کند، وقتی لیگ کشتی دارای شرایط و وضعیت نامساعد است و هول هولکی برگزار می‌شود، آیا باز هم می‌توانیم به آینده امیدوار باشیم؟
همه اینها را به دلسردی مربیان سازنده و بی‌توجهی به این دلسوزان واقعی کشتی که هیچ سهمی در اردوها و سفرهای تیم‌ملی ندارند، اضافه کنید تا عمق فاجعه را دریابید. در واقع کشتی بلاتکلیف است و تا زمانی که وضعیت فدراسیون، بودجه آن و توجه به استعداد و استعدادیاب‌ها مشخص نشود آبی از این کشتی گرم نخواهد شد. به‌هر‌حال از ما گفتن بود.
