نفیسه اقبال- دل نگرانی های مادران نسبت فرزندان خود در هر دهه با دهه های دیگر تفاوت می کند، اگر روزی مادر دهه هفتاد به اقتضای ممنوعیت ابزاری نظیر ویدئو باید مواظب بود تا فرزندش در خانه دوست و فامیل پنهانی و دور از چشم او به تماشای فیلمی خارج از فیلترهای عرف جامعه توسط دستگاه های ویدئو بقچه پیچ شده آن دوران ننشیند، در دهه هشتاد با گسترش دامنه استفاده از اینترنت و ماهواره و نفوذ یک باره آن به اکثریت خانه ها این دغدغه بیش از دوره قبل شد و مباداهای بسیاری در ذهن والدین و به خصوص مادر نسبت به استفاده نادرست و به بیان بهتر از سرکنجکاوی فرزندان ایجاد گردید، اما چه بخواهیم و چه نخواهیم روحیه ماجراجویی فرزندان که فیلتر پذیر نیست، گاهی کار دست خانواده می داد و سال های پایانی دهه هشتاد موج گسترده ای از تأثیرات نابجای این ابزارها که در کشور ما با وجود بسیاری از منع های قانونی کمتر مورد استفاده قرار می‌گرفت در جوانان این دهه مشاهده شد و اکنون در کوچکترین نمونه آماری، خود را به شکل تفاوت فاحش فرهنگی بین مادر و فرزند دختر به نمایش می گذارد و کافی است برای پی بردن به این مسئله سری بچرخانیم و شاهد رویت دختران بد و یا بی حجاب در کنار مادران محجبه باشیم، در حقیقت در دهه هشتاد نگرانی مادران دیگر از یک ابزار ممنوعه نبود که با ترس و لرز سال‌های دهه هفتاد در هفت پستو پنهان می شد و سپس در خانه‌ها باز هم با شرم هرچه تمام از داشتن چنین وسیله‌ای، استفاده می شد بلکه نگرانی آنها از تأثیرات مخرب یک ابزار ارتباطی بود که در کشور به صورت بدافزار مورد استفاده نسل جوان و نوجوان قرار می گرفت؛ اما درست در سال‌های آخر این دهه به ناگاه در میان سیل استفاده از ماهواره و اینترنت، عضویت در شبکه های مجازی با استفاده از فیلتر شکن ظهور کرد و بازهم نگرانی به نگرانی های مادران این عصر، با مشاهده برخی از ناهنجاری های اجتماعی در نسل جوان، افزوده شد. عضویت در شبکه های اجتماعی و آسیب های آن که از بلوغ زودرس برای نوجوانان و تزریق باورهای غلط ضد فرهنگی تا شنود اطلاعات و ایجاد اغتشاش در کشور را در بر می گیرد، زمانی فراتر از یک نگرانی جلوه گر می شود که توجیهی قانونی و یا به اصطلاح بدون جواب برای استفاده از آن در جامعه به وجود بیاید.
طبیعتا این روزها جمع فیس بوک بازان وقتی در برابر این سئوال که چرا در این محیط نامناسب می گردند قرار می گیرند فقط یک پاسخ می دهند که طرف سئوال کننده را در مخمصه گرفتار می کند و آن عبارت است از اینکه « اگر فیس بوک بد است پس چرا دولتمردان جمهوری اسلامی ایران که بیشتر از هر فردی به قوانین کشور آگاه هستند در این شبکه ها عضو بوده و صاحب صفحات پر مخاطب و جنجالی هستند؟» و قطعا این روزها با انتشار اخبار پرحاشیه صفحات خانم سخنگو و آقای وزیر در فیس بوک این جواب قریب به اتفاق نوجوانان و جوانانی است که در این محیط برای پرکردن اوقات فراغت خود می گردند و این حادثه نگرانی والدین را نسبت به استفاده از این بدافزار با علم به واقعیت تلخ جنگ نرم و یکی از سربازان خطوط مقدم آن،
فیس‌بوک شدت می‌دهد و چشم امید آنها بیش از پیش به سوی دولت تدبیر و امید است تا فرزندشان که عموما با ناآگاهی وارد این فضاهای مجازی می‌شوند از عواقب این جنگ در امان بماند و حداقل کاری که دولتمردان ما می‌توانند در این حوزه انجام دهند این است که نگذارند قبح استفاده از این ابزارها ریخته شود و اگر کسی هم بخواهد از آن استفاده کند با دادن آموزش و اطلاعات کافی نسبت به موارد مصرفی این محیط ها و آسیب‌های احتمالیش، دغدغه مادران دهه نود را نسبت به تربیت دینی و منطبق با فرهنگ ایرانی فرزندان شان پاسخ دهند.