به طور نمونه می‌توان به همین حضور اخیر ستارگان جهان در ایران اشاره کرد که پای بیش از 50 هزار تماشاگر را به ورزشگاه آزادی باز کرد. دیداری با ستارگان دهه 60 و 70 ایران که به نفع بیماران و کودکان مبتلا به ام اس برگزار شد، اما...
مسلما نفس عمل در برگزاری این قبیل مسابقات آن هم با اهداف خیرخواهانه مورد تایید و تحسین همگان است منتهای مراتب این دیدار حاشیه‌هایی داشت که به هیچ وجه نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد.
انتظار می‌رفت حداقل دو سه روز پس از پایان این بازی، عواید حاصل از آن و میزان درآمد برای کمک به کودکانی که از بیماری ام اس رنج می‌برند به طور دقیق اعلام و رسانه‌ای شود، اما چنین اتفاقی نیفتاد!
دوستان انگار هدف از برگزاری این مسابقه را فراموش کردند و همه چیز هم ظاهرا در هیاهوی حضور «لوئیزفیگو»، «روبرتوکارلوس»، «فابیرکاناوارو» و... در ایران گم شد. این در حالی است که هرگز فراموش نمی‌کنیم در زمان حضور تیم ملی آلمان در ایران و قبل از آغاز بازی خیرخواهانه با تیم ملی کشورمان به نفع زلزله‌زدگان بم مبلغ 300 هزار دلار کمک دولت آلمان و مبالغ جمع‌آوری‌شده توسط فدراسیون وقت فوتبال به نماینده مردم این شهر زلزله زده تقدیم شد.
از سوی دیگر در پی حضور ستارگان فوتبال جهان در ایران، فضای مجازی، رسانه‌های دیداری و نوشتاری مملو از مطالب، عکس و مصاحبه‌های بازیکنان سرشناس دنیا شد، آن هم در حالی که اصل هدف گم شد!
متاسفانه برنامه پربیننده تلویزیونی نود نیز رسالت خود را فراموش کرد و سوالاتی که از مهمانان برنامه «روبرتوکارلوس» و «میشل سالگادو» پرسیده شد هیچ ارتباطی به فرهنگ و آداب و رسوم ایرانی و نیز آرامش و امنیت کشورمان نداشته است و این در حالی است که مجری این برنامه با شیطنت از خط قرمزهای سازمان صدا و سیما عبور می‌کند! بدون آنکه مسئولین مربوطه نظارتی در کارش داشته باشند!!
لازم به ذکر است در شرایطی که بنگاه تبلیغاتی غرب، ایرانیان را مردمی خشن معرفی می‌کند و همواره متوسل به دروغ می‌شود که وحشت در خیابان‌های تهران حاکم است! برنامه تلویزیونی نود می‌توانست به جای پرسش‌های حاشیه‌ای و کم عمق، سوالات عمیق‌تری درباره کشورمان داشته باشد، اما این طور نشد!
ایران‌هراسی مدت‌هاست توسط دستگاه‌های تبلیغاتی صهیونیست‌ها علیه ما راه افتاده است و دریغ از یک سوال در مورد مهمان‌نوازی ایرانیان، امنیت کشور و پوچ‌بودن این ادعاهای واهی! و این بسیار دردآور بود. نکته آخر آنکه دیپلماسی ورزشی و معجزه فوتبال یک ابزار بسیار مناسب برای خنثی‌کردن توطئه غربی‌ها و تبلیغات درست درباره کشور ایران به شمار می‌رود. بازی ستارگان ایران و جهان هم می‌توانست چنین نقشی را ایفا کند؛ ولی از یک دیدار سرگرم‌کننده فراتر نرفت! در مجموع اگر می‌خواهیم می‌توانیم در آینده استفاده بهتری از این قبیل مسابقات داشته و درعین کمک به افراد نیازمند، کشور عزیز ایران را بهتر و درست‌تر به دنیا معرفی کنیم. باید در این ارتباط برنامه داشته باشیم و به این باور برسیم که به جای مطامع شخصی به منافع ملی فکر کنیم و بدانیم که دیپلماسی ورزشی معجزه می‌کند، معجزه‌ای که شاید از دست وزارت امور خارجه دولت یازدهم هم برنیاید.
