از بحث اختلافات وزارت ورزش و جوانان با فدراسیون فوتبال و ضعف مدیریت «علی کفاشیان» به همراه توقعات کم و زیاد «کی روش» که بگذریم باید به این نکته اشاره کنیم که فدراسیون باید هوشیار باشد.
در اینکه «کارلوس» با توجه به شناخت 4 ساله‌اش از فوتبال ایران بهترین گزینه محسوب می‌شد، شکی نیست؛ اما «خولیوولاسکو» هم در والیبال چنین شرایطی داشت. کم نیستند کسانی که مربی آرژانتینی را معمار والیبال مدرن ایران می‌دانند و در آن مقطع بسیاری تصور می‌کردند با جدایی «خولیوولاسکو» به مشکل جدی برخواهیم خورد؛ اما چنین اتفاقی نیفتاد.
بلافاصله پس از خداحافظی مرد آرژانتینی از تیم ملی، هیئت رئیسه فدراسیون والیبال و «محمدرضا داورزنی» رئیس این فدراسیون تصمیمی اتخاذ کردند که می‌تواند چراغ راه فدراسیون فوتبال ما باشد.
فدراسیون والیبال به جای زانوی غم بغل گرفتن، حضور پی در پی در این رسانه و آن شبکه و افزودن برتعداد مصاحبه‌ها شروع به مطالعه و بررسی گزینه‌های جانشینی «ولاسکو» کرد. پای چند گزینه وسط آمد و در نهایت این فدراسیون با فراغت کامل و هوشیاری دست به انتخاب «اسلوبودان کواچ» زد. یک مربی جوان اما کاربلد و کارنامه‌دار که با انگیزه‌ای به مراتب بیشتر از «خولیوولاسکو» هدایت تیم ایران را برعهده گرفت و والیبال ما را به عناوین چهارم و ششم جهان رساند. اتفاقی که در زمان «خولیوولاسکو» هم نیفتاده بود!
حالا فدراسیون فوتبال ایران بر اثر ضعف مدیریت یا هر مسئله‌ای دیگر مربی با تجربه خود را از دست داد؛ «کارلوس کی‌روش» رفت و ما باید به زودی در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی 2018 روسیه به مصاف رقبا برویم. بر همین اساس به «علی کفاشیان» که البته چندان گوش شنوایی هم ندارد(!) پیشنهاد می‌کنیم مثل «داورزنی» فکر کند و راه او را برود.
