علی صفاری- هر انسانی دارای دو چهره است و دو دیده، چهره ظاهری که از آن به مُلکی نام می‌برند و چهره باطنی که ملکوتی هم می‌گویند. به همین نسبت دیده چهره ظاهری همان بصر یا چشم است که امور ظاهر را می‌بیند ولی دیده چهره باطنی بصیرت است که می‌تواند به کُنه و ظرایف عالم پی ببرد.
امیرالمومنین علی (ع) به تمام ابعاد این موضوع پرداخته‌اند. از منظر حضرت کوری چشم بهتر است تا کوردلی!
از همین جهت است که فرموده‌اند: ذَهابُ الْبَصَرِ خَیْرٌ مِنَ عَمْىِ الْبَصیرَهِ.
کوری چشم ظاهر بهتر است تا نابینایی چشم دل. (۱)
صاحب جامع الاسرار مى نویسد: معناى سخن خداوند «نور على نور یهدى اللَّه لنوره من یشاء» (2) چیزى جز این نیست که تا نور حق حاصل نیاید و به دل و جان سالک نتابد، بصیرت در او پدید نیاید. نور حق سرمه چشم بصیرت است و تمام تلاش اهل مجاهده براى آن است که مورد عنایت حق قرار گیرند و نور حق بر دل و بر جانشان پرتو افکن گردد. (۳)
اما راه کسب بصیرت چیست؟
حضرت می‌فرماید:
اِنَّمَا الْبـَصـیرُ مـَنْ سَمعَ فـَتـَفکَّرَ وَ نـَظرَ فـَاءَبصرَ وَانْتَفَعَ بِالْعِبَرِ، ثُمَّ سَلَکَ جَدَداً واضِحاً.
انـسان بـا بصیرت کسى است که بشنود و خوب بیندیشد و بنگرد و ببیند و از تجارب دنیا بهره گیرد، سپس در راه روشن حرکت کند. (۴)
حضرت همچنین به نکته مهمی در خصوص از بین رفتن سوی چشم باطن اشاره کرده و دشمن بصیرت را معرفی نموده‌اند:
دَوامُ الْغَفْلَهِ یُعْمِى الْبَصیرَهَ.
غفلت پیوسته، بصیرت را کور گرداند. (۵)
گاهی مشاهده می‌شود که شخصی در مسیر غلطی حرکت می‌کند و در نقطه‌ای از مسیر به اشتباه خود پی می‌برد. اگر از آنجا به بعد جهت حرکتش را به سوی حق تغییر داد موفق خواهد بود وگرنه با اصرار بر غفلت خویش، موجب از بین رفتن دائمی و کامل نور دیده و بصیرت دلش می‌شود.
نمونه عینی روایت فوق را در ایام بعد از انتخابات سال ۸۸ مشاهده کردم. در آن زمان با فردی که جزء مسئولین ارشد ستاد یکی از کاندیدا‌ها و دو دوره نماینده مجلس بود آشنا شدم. نکته جالب در شخصیت او این بود که متوجه شدم تا غروب جمعه انتخابات به فعالیت در ستاد مشغول بوده و پس از آن با دیدن رفتار اشتباه و خلاف قانون اطرافیانش با کاندیدای مذکور تماس گرفته و اعلام می‌کند که من تا اینجای کار بودم و از این به بعد دلیلی بر ادامه همکاری نمی‌بینم.
پی نوشتها در دفتر هفته نامه موجود می باشد.
