آقای محمدتقی حاتمی در کتاب نشان از بی‌نشان‌ها نقل می‌کند: عادت من این بود که هر شب‌هنگام سحر یک ساعت مانده به صبح برای نماز شب‌بیدارمی شدم؛ ولی چهل روز موفق نشدم.
به مرحوم شیخ حسنعلی اصفهانی نخودکی نامه نوشتم. ایشان در جواب، دعای کوچکی فرستادند که صبح ناشتا بخوانم و نوشته بودند: «چهل روز قبل فلان روز که از مجلس شورا با فلان شخص خارج شدی، ظهر گذشته بود و رفیقان شمارا به ناهار دعوت کردند.
در چلوکبابی غذا خوردید؛ این اثر آن غذاست!» و همان‌طور بود که حاج شیخ نوشته بودند. دعا را خواندم و مجدداً به خواندن نماز شب موفق شدم!
