«آنان که از عیوب پاکند و از لطف خدا از گناهان سالمند شایسته است به اهل گناه و معصیت ترحم‌آورند و سرگرم شکرگزار نعمت پاکى باشند و این شکر مانع آنان از عیب‌جویی دیگران شود، چه رسد به کسى که (خود گنه‌کار است آنگاه) از برادر ایمانى غیبت کرده و وى را به گناه انجام‌گرفته سرزنش نموده! آیا توجه ندارد که خداوند گناهى بزرگ‌تر از گناهى را که برادرش را به آن ملامت کرده بر او پرده‌پوشی نموده؟! چگونه دیگرى را به گناهى سرزنش می‌کند که خود مانند آن را مرتکب شده؟! اگر هم به گناهى مانند آن آلوده نشده در گناهى بزرگ‌تر از آن (که عیب‌جویی است) خدا را عصیان کرده. به خدا سوگند اگر به گناه بزرگى آلوده نگشته و مرتکب گناه کوچک هم نشده باشد هرآینه این جرأتش بر عیب‌جویی از مردم بزرگ‌ترین گناه است...» (خطبه 140 نهج‌البلاغه)