به نظر می‌رسد با این نتایج حاصل شده، زنگ خطر برای وزنه‌برداری ایران در فاصله 8 ماه مانده به المپیک 2016 ریو به صدا در آمده باشد.
با دیدن این ناکامی سوالی مطرح می‌شود که چه تضمینی وجود دارد تا همین نتایج در المپیک 2016 تکرار نشود؟
همان طور که در جریان هستید تنها مدال‌آور ما در این رقابت‌ها «کیانوش رستمی» در دسته 85 کیلو گرم بود او در حالی به مدال نقره رسید که سال گذشته رنگ مدالش طلا بود و همین نکته گواه آن است «رستمی» هم نسبت به قبل افت کرده است!
کارشناسان امر دلایل متعددی برای ناکامی اخیر تیم ملی وزنه‌برداری ایران می‌آورند. تیمی که در سال‌های 2011 و 2013 مقام شامخ سوم را در وزنه‌برداری دنیا کسب کرده بود حالا 12 پله نزول داشته است! چرا!؟ عده‌ای انتخاب بد وزنه‌ها در مسابقات جهانی توسط «حسین توکلی» را مطرح می‌کنند. برخی رکوردگیری بی موقع «حسین توکلی» سرمربی جوان و بی‌تجربه تیم ما را دلیل این عنوان بیان می‌کنند که باعث مصدومیت «بهداد سلیمی» پرامیدترین وزنه‌بردار کشورمان شد.
برخی دیگر نیز بحث تمرینات پرفشار و غیراصولی «حسین توکلی» را پیش کشیده و عنوان می‌دارند بدن ملی پوشان ایرانی تحمل آن را نداشته و به اصطلاح خالی کرد. بعضی‌ها به رابطه نه‌چندان مطلوب و دوستانه «تاماش آیان» رئیس فدراسیون جهانی وزنه‌برداری با «علی مرادی» رئیس فعلی فدراسیون وزنه‌برداری کشورمان اشاره کرده و می‌گویند اگر «حسین رضازاده» بود می‌توانستیم از «سهراب مرادی» در مسابقات جهانی استفاده کنیم؛ اما نتوانستیم. هرچه بود و هرچه نبود ما در مسابقات جهانی وزنه‌برداری ناکام ماندیم و عناوین بسیاری را از دست دادیم!
دردناک آنجایی بود که «آلکسی لووچف» روس توانست بعد از 11 سال رکورد دو ضرب و پس از 15 سال رکورد مجموعه دسته 105+ کیلو را که در دست «حسین رضازاده» بود را بشکند و عنوان قوی‌ترین مرد جهان را نیز از ایران بگیرد!
در خصوص سرمربی تیم ملی این فدراسیون است که تصمیم می‌گیرد؛ اما درباره نتایج کسب شده همان کسانی باید جوابگو باشند که جلوی «کوروش باقری» ایستادند و از «قهرمان سالاری» دفاع کردند. امیدواریم پیش‌بینی ما اشتباه از آب درآید؛ ولی بعید می‌دانیم تیم ملی وزنه‌برداری ایران در این فاصله 8 ماهه و با چنین مربیانی بتواند معجزه کند و به فدراسیون پیشنهاد می‌کنیم از همین حالا به فکر ساختن نسل جدید وزنه‌برداری و المپیک 2020 باشند.
*کارشناس ورزشی
