شاید برخی هواداران دو آتشه پروین با شنیدن این اخبار به سروسامان گرفتن باشگاه پرسپولیس امیدوار شده باشند، اما به رغم اعتقادی که به محبوبیت پروین داشته و داریم، نمی‌توانیم چنین بیاندیشیم!

البته ما این را می‌دانیم که وزارت ورزش و جوانان و شهرداری تهران بر خلاف محمد رویانیان در حال حاضر پشت «علی پروین» ایستاده است، منتهای مراتب سابقه کار مدیریتی پروین به ما می‌گوید نمی‌توان به این اتفاق دلخوش کرد!

بی‌تردید اداره کردن پرسپولیس در حرف راحت است، اما خود «علی پروین» هم در خلوت خود و با مراجعه به دوران گذشته و ماجرای انتقال «مهدی مهدوی‌کیا» به فوتبال آلمان می‌داند کار به این راحتی‌ها هم نیست. وقتی می‌شنویم وزارت ورزش و شخص وزیر هم تا پایان فصل به علی پروین مهلت داده و دوست صمیمی و بچه محل متمول وی یعنی حسین هدایتی دولابی هم شرط و شروطی گذاشته بیشتر نومید می‌شویم.

در همین راستا شنیدیم گزینه مورد نظر حسین هدایتی برای مدیریت در پرسپولیس مجید فرخزادی و اکبر غمخوار هستند که هرگز رابطه مطلوبی با پروین نداشته و ندارند.

مضاف بر اینکه حداقل ۵۰ درصد حق و حقوق بازیکنان به همراه قرارداد سه ساله علی دایی یکی دیگر از مخالفان پروین! – هم مؤید بر علت شده تا نسبت به این انتخاب چندان خوشبین نباشیم.

احترام پروین واجب اما حرف ما با مسئولین است که قدر سرمایه‌های انسانی را ندانسته و اعتبار این بزرگان را به بازی می‌گیرند، به طور نمونه می‌خواهیم به «آلفردو دی استفانو» و «فرانتس بکن بائر» دو اسطوره باشگاههای رئال مادرید و بایرین مونیخ اشاره کنیم که سالهاست به عنوان رئیس افتخاری باشگاه خود مشغول به فعالیت هستند. این بزرگان هرگز کاری به دفتر و دستک مدیریتی و مالیات، حقوق بازیکنان و مربیان و... ندارند و در واقع شأن خود را بالا‌تر از این حرف‌ها می‌بینند.

اما متأسفانه در فوتبال ایران نه مسئولان قدر امثال پروین را می‌دانند و نه حتی خود آن‌ها که به هر قیمت حاضر به کار هستند و هر چند نیک می‌دانیم هدفی جز خدمت ندارند (!) منتهای مراتب بیش از هر کس به خود لطمه می‌زنند، نمی‌زنند؟!