کمتر کسی فکرش را می‌کرد، ورزشکاری که رکورد تعداد بازی ملی‌اش در آستانه شکستن باشد بیاید و در اقدامی ستودنی و با صدور پیامی از رقیب رکورد شکستن خود تقدیر کند. اما علی دایی این فرضیه را باطل کرد. آقای گل جهان در حرکتی ارزشمند به کاپیتان تیم ملی ایران بابت نزدیک‌شدن به رکوردش تبریک گفت و برایش آرزوی موفقیت کرد. از آن طرف «جواد نکونام» هم ادب خود را با ارسال جوابی متواضعانه برای علی دایی نوشت که با «200» بازی هم مثل «علی دایی» نخواهم شد!

راستش را بخواهید، این اتفاق جالب در این فضای تهمت‌زنی، دشمنی خسته‌کننده و غبارآلود فوتبال به دل بسیاری از هواداران فوتبال کشورمان چسبید. چون علی دایی به حق توانست نام جهان پهلوان را در سالروز مرگش زنده کند. این اتفاق خوب در آستانه رقابت‌های جام ملت‌های آسیا انرژی مثبت به تیم ملی داد و به‌سرعت در تمام محافل خبری منعکس شد و موجب آن گردید تا همگان علی دایی را تحسین کنند.

آنانی که اتفاقات فوتبال کشورمان را از نزدیک تعقیب می‌کنند به‌خوبی واقف‌ هستند، چنین اتفاقی در ورزش به‌ویژه فوتبال غیر معمول است. تا بوده چنین بوده که رقبا سایه یکدیگر را در فوتبال کشور با تیر بزنند! نمونه‌های بسیاری در این مورد وجود دارد که نام بردن از همه آن‌ها از حوصله این بحث خارج است.

اما آن چه ما را به نوشتن این مطلب واداشت، اتحاد و وفاقی است که میان دایی و نکونام به‌وجود آمده و باید این وفاق در سایر بزرگان فوتبال هم اتفاق بیفتد.

امروزه «علی دایی» و «جواد نکونام» نشان دادند که می‌توان احترام کوچک‌تر و بزرگ‌تر را نگه داشت و حضور زیاد در مسابقه و زدن گل‌های فراوان و هیچ رکوردی هم نمی‌تواند به این رابطه دو طرفه خدشه وارد کند.

اکنون بسیار خرسندیم و از تمامی اهالی فوتبال خاصه بزرگ‌ترها، ستاره‌ها و اسطوره‌ها دعوت می‌کنیم، از همین حالا کینه و کدورت‌ها را کنار گذاشته و بذر دوستی و محبت و رفاقت مجدد در این ورزش بپاشند. بی‌تعارف فوتبال ایران مملو از حاشیه‌ها و بی‌اخلاقی‌ها شده و به‌شدت تشنه محبت، موّدت و دوستی است. استارت رفاقت‌ها را «دایی و نکونام» زدند و امیدواریم دیگران این راه را ادامه دهند.