مادران فرزندان خود را از خواب ناز بیدار می‌کنند، بر پای سفره صبحانه می‌نشانند و دست‌های نوازشگر خود را بر سر آنان می‌کشند تا مهیای رفتن به مدرسه شوند و پدران نیز بچه‌های خود را با لبخندی شیرین بدرقه می‌کنند.
این روزها دوباره ماه مهر از راه رسیده است. دوباره بوی مهربانی، بوی لبخند و بوی دوستی آن هم از جنس جدید فضای کوچه، خیابان و مدارس را پر کرده است... و خلاصه آن که فصل، فصل آموزش است و البته پرورش!
تعجب نکنید اگر ما جلوی واژه پرورش علامت تعجب گذاشتیم. سالهاست تعلیم و تعلم راه خود را می‌روند. معلمان مهربان لبریز از واژه‌های دوستی و عشق به تدریس، به ما می‌آموزند و پای تخته‌های سیاه، سفید می‌شوند، پیر می‌شوند و... اما آنچه چندان جدی گرفته نمی‌شود بحث پرورش، تربیت بدنی است.
از قدیم وندیم گفته‌اند: «عقل سالم در بدن سالم است».
این ضرب‌المثل را باید با آب طلا نوشت و نصب‌العین تمام مدارس‌مان کرد. اگرچه خدا را صد هزار مرتبه شکر می‌کنیم که پس از حضور کیومرث هاشمی (معاونت فنی سابق سازمان تربیت بدنی) در معاونت سلامت وزارت آموزش و پرورش شاهد اتفاقات خوبی در این وزارتخانه بوده‌ایم.
ژیمناستیک مدارس اجباری شده و ورزشهای پایه‌ جدی گرفته می‌شود و حتی زنگ ورزش مدارس بیشتر از گذشته است اما کماکان ضعف در پرورش جسم دانش آموزان دیده می‌شود و نیازهای حرکتی و جسمانی سرمایه‌های آینده مملکت برآورده نمی‌شود!
هنوز ورزش در مدارس کشورمان آنچنان که باید و شاید عمومیت ندارد و این نقصان لطمات جبران ناپذیری به جامعه وارد کرده و می‌کند!
ضعف بدنی و فقر ورزش به ویژه در میان دختران و بانوان ایرانی بیشتر دیده می‌شود و کم تحرکی به بالای حد استاندارد رسیده است!
این یک هشدار و تهدید جدی برای نسل آینده ماست و امیدواریم به آن توجه شود. مسکوت گذاشتن بحث پرورش و وزارت آموزش و پرورش می‌تواند تبعات ناخوشایندی در پی داشته باشد و...
به هر حال باید ما را ببخشید که در آغاز سال نو تحصیلی و پس از شروع دلپذیر، این مطلب را با انتقادی تلخ به پایان رساندیم اما باور کنید چاره‌ای نداریم سالهاست این قبیل هشدارها و مطالب را قلمی می‌کنیم و ظاهراً به دست باد می‌سپاریم!