علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع) طلای با ارزشی برای کشورمان به ارمغان بیاورد و کام هموطنان خود را شیرین کند.
این انتخاب نه برای یک مدال طلا بلکه بیشتر از این جهت که نشان داد ناشدنی‌ها و به ظاهر غیرممکن‌ها در این ورزش امکان پذیر و میسور است. قبل از آن نیز «حسن رحیمی» آزادکار وزن 55 کیلوگرم موفق شد با کسب پیروزی بر حریف هندی‌اش قهرمان جهان شود.
کافی است یک ورزشکاری بخواهد و اراده کند، آنگاه با کمی همت، غیرت و گوش به نصایح مربیان سپردن می‌تواند از هر سد و مانعی بگذرد.
البته به اعتقاد ما این اتفاق می‌توانست از 5 یا 6 سال قبل برای «رضا یزدانی» به وقوع بپیوندد. او می‌توانست از همان زمان تا به حال به جای 2 مدال طلا و 2 برنز حداقل 5 مدال طلای جهان و المپیک را زیپ گردن خود کند.
جوانی که در وزن 84 کیلوگرم به اندازه کشتی‌گیران 96 کیلویی زور بازو داشت و با قدرت بدنی خدادادی و تکنیک شگرف خود تسمه از گرده بسیاری از بزرگان می‌کشید خیلی زود اشباع شد. شاید نامهربانی‌ها، دیدن وضعیت عباس حاج کناری و مهدی حاجی زاده پس از پایان دوران قهرمانی و... همه و همه دست به دست هم داد تا رضا یزدانی از تمام پتانسیل خود بهره نبرد اما به هر حال او به خود آمد.
پلنگ جویبار به موقع وزن عوض کرد و به 96 کیلوگرم صعود کرد تا همه را مات و مبهوت خود کند!
چه بسا اگر بدشانسی در المپیک لندن سراغش نمی‌آمد، رضا یزدانی رکورد سه مدال طلا از سه دوره شرکت در مسابقات جهانی و المپیکی وزن 96 کیلوگرم کشتی آزاد نصیب‌اش می‌شد.
باری، آنچه مدال طلای رضا یزدانی را کمی پررنگ‌تر جلوه می‌دهد، کسب آن پس از یک مصدومیت وحشتناک و قدرت‌نمایی در اولین میدان جهانی بود.
در پایان ضمن تقدیر و ارج نهادن بر تلاش و مدال‌های حسین رحیمی و سایر آزادکاران، وظیفه خود دانستیم این مطلب را در ستایش دلاوری و جنگندگی رضا یزدانی بنویسم به این امید که این طلا حداقل تا المپیک برزیل تداوم داشته باشد.
