مریم ایوبی- هنگامی که بحث حد پوشش در جامعه‌ای مطرح می‌شود، روی اصلی سخن به تمام زنان و دخترانی برمی گردد که به نوعی در آن فضا مشغول فعالیت هستند، در جوامعی مانند ایران اسلامی این حد پوشش با توجه به قانون و عرف تعیین می‌گردد و به نوعی این حدود تضمین کننده سلامت جسمی و روحی فرد و در مراحل بالا‌تر تسری آن به جامعه است، بنابراین وقتی صحبت از اجرای قوانین حجاب و عفاف و روابط بین افراد جامعه می‌شود در ورای آن صلاح دید عمومی در نظر گرفته می‌شود، بخشی از این قوانین مربوط به محیط‌های آموزشی و دانشگاه‌ها است.
حفظ حرمت دانشگاه با داشتن پوشش مناسب البته تنها برای کشوری مانند جمهوری اسلامی ایران نیست، و عموما کلیه محیط‌های آموزشی دنیا قوانین و ضوابطی را وضع می‌کنند تا یک محیط تحصیلی صرفا محیطی علمی و آموزشی باقی بماند و حاشیه‌های فرهنگی مخرب آن را تحت تاثیر خود قرار ندهد، این قوانین که در بیشتر آن‌ها تلاش شده است تا طالبان دانش از پوشیدن لباس‌های خارج از عرف و یا داشتن آرایش‌های زننده مو و صورت خودداری کنند، باعث می‌شود بخش گسترده‌ای از فضای آموزشی از آسیب در امان بماند و با جلوگیری از خودنمایی و تبرج، البته هر کشور به سبک خودش کارایی نظام‌های آموزشی خود را افزایش دهد از همین رو است که در کشور ما نیز در کنار مقوله پوشش که متاسفانه در برخی از محیط‌های آموزشی نگاهی سهل انگارانه به آن می‌شود بحث تفکیک جنسیتی در دانشگاه‌های کشور پیش می‌آید، هرچند عده‌ای با این طرح مخالف هستند و معتقدند افراد اعم از زن و مرد باید با شرایط یک سان و فارغ از بحث جنسیت به تحصیل بپردازند.
اما در مجموع این طرح نیز مانند ضوابط پوشش با خود مصونیت را به ویژه برای زنان و دختران به همراه می‌آورد و آنچه در این بین از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، مسئله افزایش ضریب آسایش و رفاه در کنار پویایی و کارآمد‌تر شدن محیط‌های آموزشی است، زیرا بدیهی است که در محیط‌های فارغ از جذابیت‌های جنسی ما شاهد امنیت روانی‌ای خواهیم بود که دستاورد آن برابر می‌شود با اینکه تمام هم و غم دانشجویان دختر و پسر تنها درس خواندن باشد و در یک کلام معنای حقیقی کلمه دانشجو مفید فایده گردد. البته لازم به یادآوری است که با استدلالی مبنی بر تامین امنیت روانی دختران دانشجو و نشان دادن افزایش ضریب سطح کارآمدی محیط علمی دانشگاه می‌توان در مدت زمانی نه چندان طولانی این تفکر را نیز به سایر کشور‌ها منتقل کنیم و بعد بنشینیم و شاهد وضع قوانینی همچون ضوابط پوشش در این محیط‌ها در اقصی نقاط فضای دانشگاهی جهان باشیم. البته نمود بیرونی یافتن این قضیه مشروط به این است که ما با همت خود و فرهنگ سازی متولیان فرهنگی کشور به نحو احسن نسبت به اجرای این قوانین و ضوابط اقدام کنیم و هرگونه کوتاهی در این مسیر ابتدا گریبان گیر خود و سپس در یک دید جامع‌نگر گریبان محیط‌های علمی را خواهد گرفت.
*کار‌شناس علوم اجتماعی