همین جا قبل از نوشتن اصل مطلب اعلام می‌کنیم که ما هم می‌دانیم «مربی هم یک انسان است». خوب می‌دانیم هر انسانی هم جایزالخطا است و... اما آیا یک مربی حق دارد یا می‌تواند تورنمنتی چهارجانبه و دوستانه آن هم به نام شهدای عزیز و گرانقدر را با حاشیه‌سازی و جنجال به هم بریزد!
سعید سعید زاده- همین جا قبل از نوشتن اصل مطلب اعلام می‌کنیم که ما هم می‌دانیم «مربی هم یک انسان است». خوب می‌دانیم هر انسانی هم جایزالخطا است و... اما آیا یک مربی حق دارد یا می‌تواند تورنمنتی چهارجانبه و دوستانه آن هم به نام شهدای عزیز و گرانقدر را با حاشیه‌سازی و جنجال به هم بریزد! جناب مربی یک انسان دوطرفه است. یک طرفش در زمین است و آنانی که باید فرمانش را ببرند و از او الگو بگیرند و طرف دیگر آن بالا و سکوهای سیمانی. تماشاگرانی که با هر حرکت سرمربی خود به هیجان می‌آیند، تحریک می‌شوند و رفتاری درست یا احساسی و زشت بروز می‌دهند. اگر امروز به این موضوع پرداختیم همه چیز برمی‌گردد به فینال جام شهداء و بازی دو تیم تراکتورسازی تبریز و استقلال تهران. دیداری که با نتیجه ۲ بر یک به سود شاگردان «رسول خطیبی» در حالی به پایان رسید که اواخر نیمه اول آن شاهد یک حرکت زشت و درگیری برادران «خطیبی» با «ستار همدانی» مربی استقلال بودیم. اول کدام شروع کرد مهم نیست. اما «حسین خطیبی» با «ستار همدانی» درگیر شد تا پای «رسول خطیبی» هم در حمایت از برادر وسط کشیده شود و... چه بسا اگر دخالت به موقع امیر قلعه نویی و وساطت سایرین نبود کار به جاهای باریک می‌کشید. چه می‌شود گفت وقتی در پایان مسابقه مجری با صدای بلند «رسول خطیبی» را به عنوان برادر شهید به روی سکو فراخواند چه حالی به سرمربی احساسی تراکتورسازی دست داد!؟ آیا با خودش خلوت کرد که این چه کاری بود؟ «حسین خطیبی» هم همین طور و حتی «ستار همدانی» که ظاهراً نمی‌دانستند این مسابقات گرامیداشت چه بزرگانی است و چگونه باید از خون شهدا صیانت کنند. باری، تا خطیبی‌ها، همدانی‌ها و... هستند، بوق‌ها هستند، شعار‌ها هستند و این قبیل حاشیه‌ها هم هستند. این بد‌ترین تماشاچی دنیا – همه تماشاگران ایرانی فوتبال را می‌گوئیم! – این‌ها را می‌بیند که احساسی می‌شود. اهانت می‌کند و استادیوم ورزشی را با چاله میدان اشتباه می‌گیرد و آن‌گاه توقع داریم بهترین باشد. آیا امکان‌پذیر است؟ با این مربیان و این حاشیه‌ها هیهات! ما باید به مسئله فحاشی در ورزش به چشم یک بیماری نگاه کنیم و برای درمان آن اراده‌ای جدی داشته باشیم.
