سالهاست هواداران پرسپولیس و استقلال برای یکدیگر «کری» می‌خوانندو رقابت دارند. از 5 گل «علی جباری» اولین سلطان دربی برابر پرسپولیس تا هت تریک «همایون» سرطلایی در سال 1352 از شکست 6 بر صفر آبی‌ها تا 4 باخت متوالی قرمزها با درخشش فرهاد مجیدی و... از بازی کردن «احمدرضا عابدزاده» برای هر دو تیم بزرگ شهر و نباختن در هیچ کدام از دربی‌ها.
از غش کردن «مهدی هاشمی نسب» پس از گشودن دروازه «احمدرضا عابدزاده» تا معجزه «ایمون زائد» در 10 دقیقه که اتفاقی تاریخی را رقم زد!
دربی یک بازی معمولی نیست ووقتی فرا برسد فضای شهر ملتهب می‌شود. این بار هم همین طور شد. پرسپولیس «برانکو» آمده بود تا کماکان در دربی برنده باشد و این بار برابر «علی رضا منصوریان» قد علم کند که فصل گذشته جلوی قهرمانی آنها را با تیم نفت گرفته بود. غرور نقطه سقوط است و مرد کروات این جمله را از بر بود و بارها برای شاگردان خود خواند! از آن طرف «منصوریان» خوب می‌دانست برای اینکه حالا حالاها بماند باید دربی را ببرد یا حداقل نبازد! شکست برای سرمربی استقلال فراتر از فاجعه بود!
«فرشید اسماعیلی» که هفته قبل برابر ماشین‌سازی خبرساز شده بود، در ترکیب اصلی قرار گرفت تا کمربند خط میانی استقلال را محکم‌تر کند. «مجید حسینی» هم دیگر جوانی بود که در دفاع میانی به کار گرفته شد و «هرایرمگویان» به سمت چپ خط دفاعی رفت «برانکو» اما دست به ترکیب تیمش نزد.
همان نفرات بازی با تراکتورسازی وارد زمین شدند و برابر استقلال صف‌آرایی کردند، با ترسی بی دلیل!
مرد کروات «امید عالیشاه» را که در فصول گذشته و همین لیگ شانزدهم در پیستون چپ بازی کرده است به سمت راست برد و از «فرشاد احمدزاده» که در این پست بازی می‌کرد در جناح چپ استفاده کرد تا به نوعی تیمش را خلع سلاح کند!
از آن طرف «علیرضا منصوریان» هم برنامه خاصی به غیر از ارسال‌های «خسروحیدری» برای گلزنی نداشت و وقتی این بازیکن پا به سن گذاشته از لحاظ بدنی کم آورد و خسته شد، حملات استقلال هم فروکش کرد و آبی‌ها شانس آوردند که گل نخوردند. راستی به رامین رضائیان که در دو بازی تیم ملی برابر قطر و چین180 دقیقه بازی کرد، حتی یک دقیقه هم بازی نرسید تا ثابت شود مرغ «برانکو» یک پا دارد! حکایت دربی همین است: یک بازی 6 گل و یک بازی هم جفت پوچ ! این تساوی بی خاصیت هیچ کس را به اندازه «منصوریان» راضی نکرد که اگر می‌باخت باید از استقلال خداحافظی می‌کرد، اما... تا دربی بعد خدا بزرگ است.
