آیت‌اللّه العظمی حاج شیخ محمدعلی اراکی(ره) معروف به شیخ الفقهاء در نوجوانی وارد حوزه علمیه اراک شد و در درس استاد سید جعفر شیثی حضور یافت و مقدمات علوم اسلامی را از او فرا گرفت. پس از سال‌ها تحصیل در حوزه علمیه اراک، به‌دنبال هجرت آیت‌الله العظمی حائری یزدی به قم، وارد حوزه علمیه قم شد و در درس ایشان شرکت کرد. آیت‌الله اراکی در این سال‌ها با امام خمینی(ره) آشنا شد. وی علاقه خاصی به امام داشت و همواره از فعالیت‌های سیاسی ایشان علیه رژیم پهلوی پشتیبانی مینمود. ایشان در پی دستگیری و تبعید امام به نجف، همان سال به عراق و نجف رفت و در مدت اقامت تماماً میهمان حضرت امام بود. بعد از پانزده سال دوری وقتی در ورودی حرم حضرت ابوالفضل(ع) همدیگر را دیدند در آغوش گرفتند و آقای اراکی با گریه فرمود: با آل علی هر که در افتاد ور افتاد. اعتقادش به امام به حدی بود که می‌فرمود همچنین جرئت، چنین شجاعتی و دیدی به او داده که به احدی نداده‌اند، او مانند جدش علی بن ابی طالب است. یک چنین کسی کمیاب و کم نظیر است و نظیر ندارد.ارادت ویژه‌ای به آستان اطهر حضرت معصومه(س) داشت؛ به‌گونه‌ای که در سال‌های اقامتش در قم سعی داشت حتی المقدور روزی یک بار در حرم حضور یابد. توفیقات خود را رهین توجهات حضرت معصومه(س) می‌دانست و بالای صفحات بیشتر نوشته‌هایش را به عبارت «یا فاطمه» مزین می‌کرد و با آنکه شاعر نبود، به خاطر اظهار علاقه به حضرت قطعاتی مانند ابیات زیر می‌سرود:
محرم اسرار حق سلیل حضرت کاظم
مصطفوی فر و مرتضوی نژاد و علائم
منبع صدق و صفا برج عفت و عصمت
فاطمه معصومه کوست، اصل مکارم
بحر عطاء و سخا، سماء فضل و فتوت
مرقد پاکش مطاف عرب و اعاجم
هر که تواند زند بدامن او چنگ
رهد از ابحار هم و محنت متلاطم
مقید بود که زیارت را، هرچند زیارت جامعه کبیره باشد، در حال ایستاده و در نهایت ادب بخواند و به هنگام تشرف به حرم امام رضا(ع) همیشه زیارت جامعه کبیره را می‌خواند.
وقتی بنا شد کرامتی از حضرت معصومه(س) نقل نماید خود او در گفتگویی چنین می‌فرماید:
«یک مورد، که مربوط به خودم می‌شود، این است که مدتی بود دست‌هایم ورم کرده و پوست آن ترک برداشته بود به طوری که نمی‌توانستم وضو بگیرم و ناچار باید تیمم می‌کردم. معالجات بی اثر شده بود، تا اینکه به حضرت معصومه(س) متوسل شدم. در همان حال مثل اینکه به من الهام شد دستکش به دست کنم؛ همین کار را کردم، دستم خوب شد.»
