«وَ عَنْ ذلِکَ مَا حَرَسَ ال‍لّهُ عِبَادَهُ الْمُؤْمِنِینَ بِالصَّلَوَاتِ وَ الزَّکَوَاتِ، وَ مُجَاهَدَهِ الصِّیامِ فِی الْاَیامِ الْمَفْرُوضَاتِ...»
«خداوند بندگان با ایمان خود را با نمازها و زکات‌ها و مجاهدت‌ها به وسیله روزه‌های واجب (از بغی و ظلم و کبر) حراست فرموده، تا اعضا و جوارحشان آرام شود، چشمانشان خاضع و نفوس آنان رام گردد، قلب‌هایشان خضوع پذیرد و تکبّر را از آنان بزداید.و به همین دلیل ساییدن پیشانی‌ها که بهترین جای صورت است بر خاک، موجب تواضع و فروتنی است و گذاردن اعضای پر ارزش بدن بر زمین دلیل بر کوچکی و چسبیدن شکم‌ها به پشت به هنگام روزه مایه تواضع است و نیز پرداخت زکات موجب صرف ثمرات و درآمدهای زمین و غیر آن برای نیازمندان و مستمندان می‌گردد (و همه این امور بندگان را از آفت کبر و غرور باز می‌دارد و به تواضع و فروتنی دعوت می‌کند) به آثار این اعمال بنگرید که چگونه شاخه‌های درخت تفاخر را درهم می‌شکند و از جوانه‌زدن کبر و خودپسندی (در دل‌ها) جلوگیری می‌کند.» (بخشی از خطبه 192 نهج البلاغه؛ (خطبه قاصعه))
