امروز وضعیت بغرنج اقتصادی بیش از هر عاملی بر فرشبافان و کارگران این صنعت تاثیر گذاشته است، تاثیری که نتیجه آن بی‌رغبتی و به نوعی فرار این افراد از این حرفه و صنعت را به دنبال داشته است، تورم ۴۰ درصدی و سخت شدن شرایط معیشت کارگران، کارگاه‌های کوچک و بزرگ تولید فرش را یکی پس از دیگری خالی کرده او فرش بافان به دلیل پایین بودن نرخ دستمزد و عدم توانایی در تامین معیشت و حداقل زندگی به کارهای دیگر همچون کارگری در شهر‌ها روی آوردند. شایدخالی شدن کارگاه‌ها از کارگران فرشباف را بتوان مهم‌ترین خطر و تهدید صنعت فرش کشور در شرایط کنونی دانست. این در حالی است که صاحبان کارگاه‌های فرش بافی و یا‌‌ همان تولید کنندگان به دلایل مختلف توانایی حمایت از کارگران فرشباف را ندارند و به نوعی در این وضعیت پیچیده اقتصادی دستانشان بسته است. می‌توان این‌گونه گفت که هم اکنون ارتباط حلقه‌های صنعت فرش بافی یعنی فرشبافان، تولید کنندگان و بازاریان در حال گسیخته شدن است و این گسیختگی نابودی صنعت فرش را به همراه خواهد داشت. رکود حاکم در اقتصاد و عدم فروش فرش و کاهش شدید تقاضا برای فرش دست باف چه در خارج از کشور و چه در داخل کشور، اقتصاد این صنعت را هدف قرار داده است و نبود نقدینگی از طرفی کارگران فرش باف را به شغل‌های دیگر سوق داده و از طرف دیگر تعامل و ارتباط حلقه‌های این صنعت را به شدت کاهش داده است. باید به این موضوع نیز توجه داشت که هم اکنون در شرایط وخیم تحریم‌ها نیز که فروش و صادرات فرش دستباف را عملا به نوعی متوقف کرده، رقیبان قدیم و جدید فرش ایران به سرعت در حال تسخیر جایگاه ایران در بازار جهانی هستند جایگاهی که متاسفانه با ورود مواد اولیه به شدت نامرغوب چینی به بازار به ویژه پشم در چند سال گذشته به شدت آسیب دیده است. شاید پر بیراه نباشد که بگوییم مواد اولیه چینی وارد شده در سالهای اخیر موجب زایل شدن کیفیت و مرغوبیت فرش دستباف ایران در بازارهای جهانی شده است و اگر تمامی این عوامل را در کنار سرقت طرح‌های ایرانی از سوی رقیبان، عدم تبلیغات و بازاریابی صحیح و مناسب، تورم شدید چند سال گذشته و اجرای بد قانون هدفمند کردن یارانه‌ها که به نوعی باعث فرار کارگران از فرش بافی و همچنین افزایش یکباره هزینه تولید شده است را در کنار هم گذاریم باید خطر نابودی صنعت فرش ایران را به خوبی درک کنیم و به شماره افتادن نفس آن را ببینیم.