دکتر محمود گودرزی که از روز اول و به واسطه شکل انتخاب شدن خود تحت بد‌ترین فشار‌ها قرار داشت، به خوبی می‌دانست بسیار به استیضاح نزدیک است. به طور حتم با شرایطی که بر ورزش کنونی کشورمان حاکم است، بعید می‌دانیم کاروان ایران بتواند موفقیت بازیهای آسیایی گوانگ ژو را تکرار کند و در اینچئون به عنوان چهارمی برسد.

آن‌قدر بی‌نظمی، بی‌پولی و مشکلات در فدراسیون‌های ورزشی ما وجود دارد که هوش از سر دل سوختگان این عرصه می‌رباید و بر هر خوش‌بینی خط بطلان می‌کشد.

کمتر از هفت ماه دیگر هم بازیهای آسیایی اینچئون از راه می‌رسد، بنابر این‌‌ همان طور که بالا‌تر اشاره شد و با توجه به واقعیت‌های غیرقابل کتمان و بدون افتادن در ورطه اغراق و احساسات ورزش ما حداقل روی کاغذ شانسی برای تکرار موفقیت بازیهای آسیایی گوانگ ژو و عنوان چهارمی ندارد. در همین راستا می‌شنویم برخی دوستان و مشاوران همیشگی ورزش کشورمان به جناب وزیر خط داده‌اند تا به جای تامین بودجه آماده‌سازی تیم‌های ورزشی ایران در راه بازیهای آسیایی بحث فوتبال را پیش کشیده و از اهمیت سایر رشته‌ها و رسیدگی به قهرمانان آن سخن بگویند.

دو و میدانی رشته مادر است و شکی هم نداریم باید به آن توجه کرد، ولی معنای واقعی تناقض را در صحبت اخیر دکتر گودرزی می‌بینیم. در حالی صحبت از قربانی نکردن دو ومیدانی به خاطر فوتبال می‌شود که سه دونده ایران سهمیه مسابقات جهانی داخل سالن را کسب کرده‌اند، اما به دلیل کمبود بودجه تنها یک دونده می‌تواند به این رقابت‌ها اعزام شود! آیا معنای حمایت از دو و میدانی این است؟ اصلا چرا پنج ورزشکار و ۱۵ همراه! به المپیک زمستانی سوچی اعزام می‌شوند؟ معنای این اتفاقات و حرفهای دکتر گودرزی چیست؟ این صحبت‌ها به نوعی فرار به جلو نیست که حرف از بی‌میلی به رشته پرمخاطب فوتبال زد و بحث مجلس پسند! زیر ساخت‌های ورزشی در روستا را پیش کشید؟

امیدواریم به دکتر گودرزی برنخورد، اما بی‌اعتنایی به فوتبال و ورزش قهرمانی عواقب خوبی ندارد، زیرا به هر حال کارنامه وزارت ورزش و جوانان با نتایج بازی‌های آسیایی اینچئون و جام جهانی فوتبال سنجیده خواهد شد.