مهدی یکتا - بالاخره و پس از کش و قوس های فراوان مسابقات والیبال انتخابی المپیک 2012 لندن در تالار متروپولتن شهر توکیوی کشور ژاپن به پایان رسید. بدون آن که حتی یک تیم آسیایی واقعی (!) به لندن راه پیدا کند.
این روزها همه جا بحث بر سر این است که چرا والیبال ایران به رغم تمام شایستگی‌ها در واپسین لحظات و با بدشانسی محض از رقابت‌های انتخابی المپیک حذف شد؟
رقابت های انتخابی والیبال المپیک را می‌توان از سه جنبه بررسی کرد:
یکم – متأسفانه و همان طورکه اول مطلب اشاره کردیم برنامه‌ریزی مسئولان فدراسیون جهانی والیبال (فیوب) FIVB به گونه‌ای بود که به جای تیم‌های آسیایی کشور استرالیا از قاره اقیانوسیه به المپیک راه یافت و ایران، کره جنوبی، چین و ژاپن به رغم شایستگی فراوان حذف شدند. کم نیستند کسانی که اعتقاد دارند این اتفاق قبل از هر چیز به بی‌کفایتی و بی مسئولیتی رئیس عربستانی کنفدراسیون والیبال آسیا برمی‌گشت. رئیسی که نه کشوری صاحب والیبال دارد و نه خودش از شناخت کافی با این رشته و نیازهای قاره آسیا برخوردار است. همین می‌شود که حتی قاره آفریقا می‌تواند نماینده‌ای به نام تونس در المپیک داشته باشد اما قاره کهن و پهناور آسیا با سابقه قهرمانی ژاپن در المپیک (1964 توکیو) از این حق محروم بماند. به هر حال امید می‌رود مسئولان والیبال کشورمان به همراه مدیران و متولیان والیبال ژاپن، کره و چین جلساتی برگزار کرده و فکری به حال ضعف و عدم مدیریت رئیس عربستانی کنفدراسیون والیبال آسیا داشته باشند.
دوم – شاید کمتر کسی تصور می‌کرد تیم شایسته ایران پس از پیروزی در بازیهای دوستانه برابر صربستان و استرالیا و همچنین برتری مقابل چین، پورتوریکو، ونزوئلا و کره جنوبی به آن شکل تسلیم استرالیا و صربستان شود و ناباورانه در راه رسیدن به المپیک ناکام بماند اما این اتفاق افتاد تا خیلی‌ها بپرسند؛ یعنی دوباره نقطه سر خط؟ یعنی هر چه کاشتیم پنبه شد؟ و همین طور نگاههای بدبینانه‌تر اعتقاد دارند که والیبال ما چهار سال دیگر از سطح اول دنیا عقب افتاد در حالی که می‌توانست با صعود به المپیک به دستاوردی برسد که چند سال والیبال ما قهرمان در آسیا و به رقابت‌های جهانی راه پیدا کند. البته این دیدگاه قابل احترام است ولی هیچ چیز برای ما تمام نشده است. خولیوولاسکو سرمربی کاربلد و آرژانتینی تیم کشورمان نسل جوانی تحویل والیبال ما داد که حالا حالاها می‌توانند در آسیا و جهان بدرخشند و حضور سه بازیکن (فرهاد ظریف، سعید معروف و سید محمد موسوی) در جمع برترین بازیکنان رقابت‌ها به همراه درخشش فرهاد قائمی، امیرغفور همه کارشناسان را به آینده والیبال ایران امیدوار کرد. بدین ترتیب نباید خیلی نومیدانه با حذف ایران برخورد کرد و می‌طلبد کمی منطقی‌تر وقایع اتفاق افتاده را بررسی کنیم.
سوم – تردیدی نیست تیم جوان ایران در بازیهای حساس برابر صربستان و استرالیا بسیار پرالتهاب و با استرس بازی کرد اما نباید فراموش کنیم که بر خلاف ما این حریفان با رقبای بزرگ اروپایی بازی دوستانه برگزار کردند و ما اسیر بدقولی کوبایی‌ها شدیم. همچنین جوانان ما چندان تجربه‌ای از مسابقات بزرگ جهانی نداشتند و آنچه در توکیو دیدیم حداکثر توانایی فعلی بازیکنان ما بود. جوانانی که با میانگین سنی پایین آینده‌ای روشن پیش روی دارند به شرط آنکه مسئولان و رسانه‌ها بیش از این، از این تیم حمایت کنند و بی جهت دست به تغییرات وسیع فدراسیونی (!) نزنند. در این صورت شانس والیبال ما برای صعود به المپیک بعدی از تمامی تیم‌های حاضر در مسابقات اخیر بیشتر خواهد بود!
