کربلایی رضای کرمانی، مؤذن آستان قدس رضوی نقل کرده است: «پس از وفات حاج شیخ حسنعلی نخودکی، هر روز بین الطلوعین، بر سر مزار او می‌آمدم و فاتحه می‌خواندم. یک روز در همانجا خواب بر من چیره شد، در عالم رؤیا حاج شیخ را دیدم که به من فرمودند: فلانی چرا سوره یاسین و طه را برای ما نمی‌خوانی؟ عرض کردم: آقا من سواد ندارم. فرمودند: بخوان. سه مرتبه این جمله ها میان ما رد و بدل شد. از خواب بیدار شدم، دیدم که به برکت آن مرد بزرگ، حافظ آن دو سوره هستم. از آن پس تا زنده بودم، هر روز آن دو سوره را بر سر قبر آن مرحوم، تلاوت می‌کردم.
کربلایی رضای کرمانی، مؤذن آستان قدس رضوی نقل کرده است: «پس از وفات حاج شیخ حسنعلی نخودکی، هر روز بین الطلوعین، بر سر مزار او می‌آمدم و فاتحه می‌خواندم. یک روز در همانجا خواب بر من چیره شد، در عالم رؤیا حاج شیخ را دیدم که به من فرمودند: فلانی چرا سوره یاسین و طه را برای ما نمی‌خوانی؟ عرض کردم: آقا من سواد ندارم. فرمودند: بخوان. سه مرتبه این جمله ها میان ما رد و بدل شد. از خواب بیدار شدم، دیدم که به برکت آن مرد بزرگ، حافظ آن دو سوره هستم. از آن پس تا زنده بودم، هر روز آن دو سوره را بر سر قبر آن مرحوم، تلاوت می‌کردم.
