شیما احمدی
این اصلا تقصیر تو نیست!
تقصیر تو نیست که این همه دوری از من!
تقصیر تو نیست که آنقدر بالا رفتهای که دیگر این نردبان درب و داغان من هم به رسیدن به دستهایت قد نمیدهد!
تقصیر تو نیست که من هر صبح را به امید ستاره باران شدن آسمان و تنها به خیال تماشای چشمک زدنی، هر چند به ثانیهای کوتاه، از حضور تو؛ طلوع میکنم!
 تقصیر تو نیست که عادت چشمهایت در بین اینهمه حرف و ازدحام و حضور؛ چشمهایم را میبندد تا تنها خیال تصویر تو باشد و بس!
تقصیر تو نیست که گاهی گوشهایم فکر آبروی مرا نمیکنند و بیخیال از شنیدن حرفهای اطراف؛ فقط به خیال شنیدن صدای قدمهای تو که داری دوباره نزدیکم میشوی؛ ناگهان کر میشوند!
 تقصیر تو نیست که تمام دقایق من پر شدهاند از خیالهایی که کنار نام تو تیک میخورند!
تقصیر تو نیست که این روزهای سرد به اندازه ی تمام ابرهای متراکمی که میتوانند آبی آسمان را بپوشانند؛ بارانی شدهام!
خاصیت آهن در سرما زود سرد شدنش است؛
به یمن یخبندان دلم این تنها تکه پلاک نقرهای مانده از بودن تو هم از این قائده مستثنی نشده است!
...اما برای گرم نگهداشتنش حالا هی نفس کم میآورم!
دل¬م دو رکعتی تحیت میخواهد؛
در سرمای زمستانی گوشهای از صحن حضرت ساقی!