مهدی یکتا - همان گونه که مستحضرید سال 1391 سال المپیک است. سال آزمون بزرگ المپیک 2012 لندن است. سالی که کارنامه چهار سال گذشته ورزش ایران را در لندن به دست مسئولین، دست اندرکاران، مربیان و ورزشکاران کشورمان می‌دهند تا همه چیز عیان و مشخص شود.
بررسی مشکلات و کمبودهای تیم‌های اعزامی و فدراسیون ها را به مجالی دیگر واگذار کرده و در این مقال به دو نکته مهم و اساسی اشاره می‌کنیم:
1- کسب سهمیه های پر تعداد برای شرکت در المپیک؛ اگرچه فرصت چندانی تا المپیک لندن باقی نمانده، با این حال هر فدراسیونی باید مسابقات گزینشی برای کسب سهمیه را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد تا بتواند مجوز لازم برای شرکت تعداد بیشتری از ورزشکاران را کسب کند که این خود گام نخست برای موفقیت در پیکارهای المپیک 2012 لندن است.
در این میان فراموش نباید کرد که فدراسیونها برای کسب سهمیه بیشتر در المپیک لندن و موفقیت و اعتلای ورزش ایران باید تلاش کنند، نه این که برای بستن دهان منتقدان، خاموش کردن صدای معترضان و نشستن بر مسند قدرت به دنبال اخذ مجوزهای لازم برای شرکت در المپیک لندن باشند. به عبارتی دقیق تر در میدان عظیم المپیک کیفیت بسیار بالاتر و حائز اهمیت‌تر از کمیت است و مسئولین نباید این مسأله را از یاد ببرند.
2- رسیدن به موفقیت و کسب مدال در المپیک لندن گام بعدی می‌باشد. بزرگترین اشتباه برخی فدراسیون‌ها به ویژه ورزشکاران ما این است که تصور می‌کنند، شرکت صرف در المپیک و حضور در این میدان بزرگ کافی است! و این در شرایطی است که کسب مدال و موفقیت در المپیک به مراتب با ارزش‌تر از مدال مسابقات آسیایی و جهانی است و چه بسا این فرصت هرگز نصیب ورزشکاری نشود. از سویی دیگر تجربه نشان داده که کوچکترین غفلت در رقابتهای المپیک به قیمت تعویض رنگ مدال‌ها و حتی از دست دادن مدال در این مسابقات تمام خواهد شد. چه بسا ورزشکاران بزرگی چون «منصور مهدی زاده» که از بزرگترین کشتی‌گیران تاریخ ایران و جهان به شمار می‌رفت و مدال‌های رنگارنگی هم بدست آورده بود به دلیل یک بی توجهی هنوز هم در حسرت مدال المپیک می‌سوزد و می‌سازد! این دومی می‌تواند هشداری به تمامی ورزشکاران صاحب شانس مدال ایرانی و همچنین مربیان آنان باشد که المپیک جای هیچ گونه اشتباهی نیست و باید با تمرکز و زحمت و تلاش بسیار المپیک لندن را برای خود و ما دلپذیر کنند.
بنابر این حضور درچنین میدانی، برنامه‌ای جامع و تلاش و همتی مضاعف و همه جانبه می‌طلبد که باید در دستور کار وزارت ورزش و جوانان قرار گیرد تا افتخار آفرینی دور از دسترس نباشد. پس باید تمام هم و غم و تلاش خود را صرف نتیجه‌ای در خور توجه و شأن ورزش ایران در المپیک پیش رو معطوف سازیم که این نتایج خوب می‌تواند، پلی برای پرواز ورزش ایران به سوی چشم‌انداز و افقی روشن در ورزش کشور باشد.