این روزها همه تیم‌ها نتیجه‌گرا شده‌اند و بر همین اساس مدیران و مربیان نیز وظایف خود در راه بازیکن سازی از یاده برده‌اند در چنین شرایطی طبیعی است، جوانان ما مقابل کره جنوبی تحقیر شوند و شکست سنگین 4 بر یک را پذیرا شوند!
رسید رسول امین - رضا حقیقی پرسپولیسی شد و عباس محمدرضایی هم استقلالی...! دو بازیکن پدیده فجر شهید سپاسی شیراز که سر از دو تیم تهرانی در آوردند و این یعنی سازندگی در فوتبال که واژه غریبی شده است!
فوتبال ایران، ده‌ها و صدها رضا حقیقی و عباس محمدرضایی در گوشه و کنار کشور و تهران دارد که شاید هیچ کس نامی از آنها نشنیده باشد. طیف وسیعی از جوانان مستعد که چشم به نگاه مدیران و مربیان تیمهای سرشناس دوخته‌اند. از شمال کشور تا کویر و حتی جنوبی‌ترین نقطه خوزستان و خلاصه در هر شهر و دیار این مملکت استعدادی وجود دارد ولی کو چشم بینا؟
بسیاری از آنان حتی توقع میلیونی و زیادی ندارند و با اندک توجهی می‌توانند بزرگی پیشه کنند ولی اساساً هیچ کس نمی‌تواند یا نمی‌خواهد این مسأله را بپذیرد.
انگار تمامی مدیران و مربیان کارهای مهمتری دارند و وقتی باقی نمی‌ماند تا در راه سازندگی و کشف استعدادها تلف شود!
متأسفانه برای کشوری با این وسعت و پتانسیل فراوان نیروی انسانی خیلی بد است که همه ارکان فوتبال آن حاضری خور شده باشند اما این واقعیتی غیرقابل انکار است. یکبار دیگر حرفهای خود را مرور می‌کنیم و به ابتدای مطلب بر‌گردیم. بلافاصله پس از آن که پرسپولیسی‌ها توانستند با دوندگی فراوان – به قول محمد رویانیان – رضا حقیقی را جذب کنند، استقلال هم دست به کار شد تا با استخدام عباس محمدرضایی دیگر پدیده شیرازی‌ها از رقیب سنتی خود عقب نماند!
حتی اگر در چنین شرایطی آن همه زحمات مدیران و مربیان سازنده باشگاه فجر شهید سپاسی را نادیده بگیریم و یادی از خدمات این افراد بی ادعا نکنیم، آیا درست است که چشم بر روی حقایق ببندیم؟
تصورش را بکنید که اگر پرسپولیس و استقلال به جای هزینه چند صد میلیونی یا شاید هم میلیاردی(!) برای استخدام دو پدیده فجر شهید سپاسی شیراز، خود دست به کار شده و این بودجه را هزینه سازندگی و تیمهای پایه خود می‌کردند، چه اتفاقی می‌افتاد؟
تردیدی نیست که در صورت صرف این هزینه، هر دو باشگاه صاحب چند رضاحقیقی و عباس محمدرضایی می‌شدند. آنگاه دو باشگاه پرسپولیس و استقلال هم بالاخره سهمی در سازندگی فوتبال کشور به خود اختصاص می‌دادند اما هیهات!
متأسفانه این تصورات همگی خام است و خیالی باطل. این روزها همه تیم‌ها نتیجه‌گرا شده‌اند و بر همین اساس مدیران و مربیان نیز وظایف خود در راه بازیکن سازی از یاده برده‌اند در چنین شرایطی طبیعی است، جوانان ما مقابل کره جنوبی تحقیر شوند و شکست سنگین 4 بر یک را پذیرا شوند!
تیم امید ما افتضاح به بار بیاورد و تیم ملی بزرگسالان نیز برای نخستین بار در مقابل ازبکستان و لبنان با شکست مواجه شود!
خنده دارتر آنجایی است که AFC هم به دلیل زحمات در بخش فوتبال پایه‌ای به ما جایزه می‌دهد و... بگذریم که باید هم گذشت!
