بر خودروها در خیابانهای تهران و مراکز استانها به راه افتادند و به پایکوبی و ابراز شادمانی پرداختند و جولان دادند. این شعف در مناطقی به سرمستی و لجام گسیختگی انجامید به طوری که شاهد ظلم به دیگران با واژگون کردن خودرو آنها و در بسیاری از موارد ساختار شکنی شدیم. هدف این یادداشت به نقد کشیدن ابعادی از آن ناهنجاری است: ١- ورزش، به شرط هدایت با حضور مربی تجربه دار می‌تواند منجر به تحقق اعتدال جسمی و روحی فرد و درنتیجه حرکت به سمت سلامت اجتماعی شود و بنابراین ممدوح است و از این رو بر ضرورت فعالیت ورزشی افراد جامعه اعم از پیر و جوان، زن یا مرد ، تأکید شده است و ضمناً هر فعالیتی که فرد یا جامعه را از حالت اعتدال خارج یا از آن دور کند انحراف از ورزش تلقی می شود. گاهی علی‌رغم حسن نیت مسئولان ، برخی فعالیتهای ظاهراً ورزشی یا در حاشیه ورزش به ضد ورزش و ضد ارزش تبدیل می شود و این آغاز بروز انحراف است. متأسفانه ورزش فوتبال حتی در میان تماشاگرانش دارای چنان استعدادی برای تبدیل شدن به ضد ارزش است، صرف‌نظر از آثار منفی که به دلیل عدم مربیگری عمومی نسبت به گروهای جوان و نوجوان، به لحاظ اندامی به‌وجود می‌آورد و قطعاً با اهداف رشد دهنده و اعتدالگرای مطلوب ورزش سازگار نیست.
٢- ورزش فوتبال ، در همه کشورها ، در شکل مسابقات سراسری و به‌ویژه جهانی‌اش گرفتار نوعی ناهنجاری است که اغلب به صورت فرهنگی یا اجتماعی و بعضاً سیاسی آثاری نامطلوب از خود بروز می‌دهد. ساده ترین آن آثار منازعه در گود زمین ورزش و بد اخلاقی نزد تماشاچیان و سپس تخریب اموال عمومی و خصوصی در بیرون ورزشگاه و حتی نضج گرفتن بعضی چالشهای سیاسی فرعی در جامعه است به گونه ای که برخی سیاستمداران را به این اعتقاد رسانده است که از التهاب‌های تجمع‌های فوتبالی برای دور کردن مردم از چالشهای اصلی سیاسی استفاده ابزاری کنند.
جمهوری اسلامی ایران تا دهه ٧٠ از اغلب آن ناهنجاری‌ها مصون مانده بود ولی به دنبال مسابقه ایران و استرالیا در جام جهانی ، اولین رگه های ساختارشکنی به مناسبت پیروزی ایران و ابراز شادمانی لجام گسیخته ظاهر شد. آن رگه ها علائمی بود برای مسئولان ورزشی کشور تا تدبیر مناسبی بیندیشند و به جای برخورد تجویزی ، ابتکار اصلاحی به‌کار بندند تا بعد از بیست سال، جامعه آرمانگرای ما متأسفانه مانند بقیه جوامع بی قید یا لامذهب گرفتار مصیبتهای رشد حواشی انحرافی بازیهای فوتبال در زمینه های فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی نشود.
٣- تبریک گویی مسئولان نظام ، بدون توجه به ناهنجاریهایی که در جامعه ما نیز پدیدار شده و سوگمندانه مزمن هم شده است، اگر به منظور حفظ پوسته برای اصلاح عمیق درونی باشد ان شاءالله اشکالی ندارد ولی اگر از نوع سوار شدن بر موجی باشد که به طور مقطعی گوشه ای از جامعه را دربرمی گیرد ولی وجدان عمومی جامعه اسلامی ما را جریحه دار می‌کند، جز عقب انداختن چاره جویی این مصیبت
نتیجه ای ندارد و حتی آنها را در عواقب ناشی از ظلم‌ها و ساختارشکنی‌هایی که با آن التهاب‌های انحرافی به‌وجود می آید سهیم می کند.
پیشی گرفتن بریکدیگر در چنان تبریک گویی به‌یقین سبقت در خیرات و رشد هدفمند رشته های مختلف ورزش برای نیل به اعتدال فردی و جمعی نیست بلکه همچون تشویق به اشاعه ناهنجاری کنونی حاکم بر بخش کوچکی از جامعه فوتبالزده ، به کل کشور است.
امید است مسئولان فرهنگی کشور به‌ویژه در بخش ورزش و جوانان ، به جای موج سواری مهلک، هرچه زودتر در فکر اصلاح این بلیه و گسترش ورزش اعتدالگرا با تقویت امکانات مورد نیاز رشته های سالم و غیرجنجالی که در برابر هزینه های قارچ گونه فوتبال ناچیز محسوب می شود، باشند و جامعه ما را از آلودگی‌های برخاسته از جوامع غربی پاک نمایند.
