نظر کردم جز اهل بیتم یارى برایم نبود، از اینکه آنان را در جنگ نابرابر به دست مرگ سپارم دریغ کردم، چشم بر خاشاکِ در دیده بستم، زهر غم و غصه آشامیدم، و بر فروبردن خشم صبر ورزیدم و بر حادثـه تلخ‌تر از درخت عَلقم پایدارى کردم
مولای متقیان علی علی(ع) در وصف دوران سکوت خود چنین می می‌فرماید:
«فَنَظَرْتُ فَاِذا لَیْسَ لى مُعینٌ اِلاّ اَهْلُ بَیْتى، فَضَنِنْتُ بِهِمْ عَنِ الْمَوْتِ، وَ اَغْضَیْتُ عَلَى الْقَذى، وَ شَرِبْتُ عَلَى الشَّجا، وَ صَبَرْتُ عَلى اَخْذِ الْکَظَمِ، وَ عَلى اَمَرَّ مِنْ طَعْمِ الْعَلْقَمِ.»
«نظر کردم جز اهل بیتم یارى برایم نبود، از اینکه آنان را در جنگ نابرابر به دست مرگ سپارم دریغ کردم، چشم بر خاشاکِ در دیده بستم، زهر غم و غصه آشامیدم، و بر فروبردن خشم صبر ورزیدم و بر حادثـه تلخ‌تر از درخت عَلقم پایدارى کردم.»
(بخشی از خطبه 26 نهج البلاغه)
