اتفاقی که حکایت از آن دارد؛ کاروان ایران در این مسابقات و در رده‌بندی کلی پائین‌تر از سنگاپور، مالزی، فیلیپین، چین تایپه، هنگ کنگ، قطر، عربستان، کویت ... و حتی پایین‌تر از سوریه جنگ زده(!) قرار گرفت.

این نتایج به زبان ساده به ما می‌گوید که هیچ تضمینی برای آینده ورزش ایران وجود ندارد و زنگ خطر از همین الان برایمان به صدا در آمده است!

همانطور که پیش‌تر اشاره شد در این اوضاع و احوال همه سعی کردند به شهرآورد تهران بپردازند و به همین راحتی ماجرای ناکامی ورزش ایران در مسابقات آسیایی نوجوانان ماست مالی شد!

این در حالی است که عقل سلیم می‌گوید این شکست‌ها بی دلیل نیست و باید به ریشه‌یابی آن پرداخت.

به راستی مسئول این افتضاح و ناکامی بزرگ نوجوانان کیست؟

کمیته ملی المپیک یا وزارت ورزش و جوانان؟ شاید هم تربیت بدنی آموزش و پرورش؟ و شاید هم همه و هیچ کس!!

یکی از این دلایل می‌تواند بی توجهی باشگاهها و اصولاً ورزش ایران به مربیان سازنده و پایه‌ای باشد. دلیل دیگر این است که ما هنوز ورزش دانش آموزی را جدی نگرفته‌ایم!

با چنین وضعیتی که در ورزش ایران حاکم است و هیچ برنامه‌ای هم برای رسیدگی به ورزش پایه از سوی مدیران ارائه نمی‌شود، همین نتایج هم چه بسا جای تشکر داشته باشد!در واقع ورزش ایران با مدیریت گلخانه‌ای اداره می‌شود و آینده نگری در آن محلی از اعراب ندارد و قطعاً تداوم آن رتبه ورزش کشورمان را پائین‌تر هم خواهد آورد!

کاروان 87 نفری نوجوانان ما بدون کسب حتی یک مدال طلا و با دست خالی به ایران برمی‌گردند و فردا... نمی‌دانیم!