عربستان و ایران دو قطب اصلی در دو سوی منازعه اوپک، یکی ساز اقتصاد خود را با ذخیره ارزی 500 میلیارد دلاری کوک کرده و دیگری هم لحظه‌ها را برای رفع تحریم‌ها و صدور فرمان شلیک 500 هزار بشکه نفت خام ولو با قیمتی به مراتب پایین تر را شمارش می کند. به نظرمی رسد ترمز بازار نفت بریده شده و فقط در این بازار، قدرت از آن بشکه‌های سیاه نفت است. تا جایی که برخی انتظار نفت 20 دلاری را هم غیرمنتظره نمی دانند.
وجود مازاد 3 میلیون بشکه‌ای نفت در بازار، بی رقبتی اژدهای زرد با نفت شیل و کسالت اقتصاد،بی میلی صنایع اتحادیه اروپا برای سرکشیدن نفت عرضه شده و رقابت کابوی‌های ایالات تگزاس و داکوتای شمالی برای استخراج نفت صخره‌ای هم مضاف بر علت شده تا نفت سازمان اوپک هر روی بی مقدارتر شود.
اما در بعد داخلی بیش از همیشه انتقادات متوجه بیژن زنگنه است. برخی همچون وزیر اسبق نفت معتقدند: اگر ایران در شرایط کنونی در اوپک در مقابل عربستان محکم بایستد طرفداران آن از جمله ونزوئلا، نیجریه و اندونزی نیز از ایران پیروی خواهند کرد. در 20 سال اخیر ایران درسازمان اوپک در مقابل عربستان کوتاه آمده که این امر ناشی از مصلحت‌اندیشی دولت‌ها بوده است. غرضی می افزاید: زنگنه به کارکرد اوپک آگاه است اما از ناحیه دولت مجوز مقاومت در مقابل عربستان را ندارد زیرا دولت افت قیمت نفت و کاهش درآمد ارزی را تحمل می‌کند تا وجهه جهانی آن آسیب نبیند.
همچنین برخی دیگر کارشناسان معتقدند ایران باید بر اقدامات خلاف اساسنامه اوپک عربستان متمرکز شود و در برابر آن سکوت نکند.
سوی دیگر انتقاد کارشناسان بر خطای راهبردی زنگنه در افسارگسیخته‌تر‌کردن سقوط است. آنها می پرسند چرا در شرایط حساس کنونی وی گفته است « در صورت سقوط بهای نفت به بشکه‌ای
30 دلار هم توسعه نفت ایران در دوران پسا تحریم هم متوقف نخواهد شد.» مگر نه آنکه برخی سیاست‌ها اعمالی است و نه اعلامی و اگر واقعا وزارت نفت توان افزایش یک میلیون بشکه‌ای نفت را دارد همانند عربستان، امارات،کویت و حتی عراق آن را اجرایی کند، چه نیازی به بوق و کرنا است؟
