مطهره سادات‌هاشمی- در میان شلوغی جلوی ویترین مغازه با هر ضربی بود وارد مانتو فروشی شدم، تقریبا همیشه همین طور بود شلوغ و پرمشتری شاید این ویژگی به خاطر قرار گرفتن در میدان مرکزی شهر بود، هرچه در مغازه سرم را چرخاندم تا مثل همیشه مانتویی پیدا کنم که باب میل و پسندم باشد، نه تنها هیچ چیز چشمم را نگرفت، بلکه از خرید هم منصرف شدم و دست از پا درازتر به خانه برگشتم . در طی مسیر دایم بعضی از مدل‌ها که فقط اسمی ‌از پوشش را یدک می‌کشیدند، جلوی چشمم رژه می‌رفت و با خودم فکر می‌کردم آیا کسی حاضر به پوشیدن این‌ها می‌شود. ؟

در یک نظر باید گفت این مدل‌ها بیشتر شبیه لباس شب و مهمانی بودند تا لباسی که باید در ملاعام پوشیده شود، جالب اینجا است که واژه مانتو از غرب وارد فرهنگ لغت ما شد و اصلا این پوشش تا دو دهه قبل با عنوان واژه کاملا داخلی روپوش شناخته می‌شد، اما این مدل‌ها نه تنها روپوش محسوب نمی‌شوند، بلکه گاهی این تصور پیش می‌آید که فقط برای تن پوش بودن تولید و عرضه شده اند، تن پوش‌هایی که ارمغانی جز ساپورت پوشی و مدهای نیمه عریان در خیابان‌های تهران و کلان شهرهای دیگر را با خود به همراه خود نمی‌آورند و این یعنی یک هجمه وسیع از طریق تبلیغاتی که به صورت پنهانی و در قالب رنگ سال و گونه تازه پوشش به بازار عرضه می‌شود، اما اگر بخواهیم ریشه این معضل را پیدا کنیم، باید بگوییم تقریبا همه جامعه در شکل گیری و رشد این آفت که حالا اوضاع حجاب را تبدیل به وضعیت بحرانی کرده است دخیل هستند.

طراحان مد و لباس که معمولا خودشان را به یکی دو جشنواره داخلی منحصر می‌دانند، نهادهای متولی فرهنگی که بی هیچ نظارتی هرچه تولید و یا وارد می‌شود را وارد شبکه عرضه می‌کنند، تاخت و تاز فرهنگ برهنگی به واسطه شبکه‌های ماهواره ای و در مجموع بی برنامگی در حوزه تولید و عرضه لباس ملی و عدم ذائقه سازی برای خرید این محصولات می‌تواند تنها گوشه ای از وضعیتی باشد که امروز دیگر از آن با عنوان بدحجابی یاد نمی‌شود و باید گفت جامعه را در سوی گذار به بی حجابی قرار داده است.

به هرحال آنچه ما باید در این زمینه مورد توجه قرار دهیم، به کارگیری عزم ملی برای طراحی و تولید لباسی است که متناسب با فرهنگ بومی‌و اسلامی‌ما باشد، ضمن آنکه مولفه زیبایی و تنوع را نیز در خود جای دهد و به گمان بسیاری از افراد طراحی این نوع لباس نباید چندان کار دشواری باشد زیرا تنوع و تکثر فرهنگ بومی‌در اقلیم‌های کشور می‌تواند ما را در رسیدن به یک مد مطلوب یاری کند.

ضمن آنکه نباید از نظر دور داشت که رسانه‌ها اعم از مکتوب و تصویری نیز باید به کمک متولیان فرهنگی برای ترویج لباس بومی‌و ملی بیایند تا حداقل به اندازه یک گام در برابر تخریب‌هایی که به واسطه سرمایه‌های کلان غرب و استکبار در این خصوص صورت می‌گیرد ایستادگی کرده و در نهایت بتوانیم به یک مد داخلی مناسب و حتی قابل صدور در کشورهایی با فرهنگ همسو دست یابیم.